Ενας μύθος για τους Έλληνες και τους Κινέζους. Μια ιστορία που αξίζει να γνωρίζετε

Η παρακάτω παραβολή βρίσκεται στο Κολοσσιαίο έργο μεταφυσικού περιεχομένου, το «Μαθναβί» γραμμένο από τον Πέρση ποιητή και δάσκαλο Θεολογίας Τζελαλεντίν Ρουμί το 1273. Στην Ιστορία αυτή απεικονίζεται η διαφορά μεταξύ θεολογικής και μυστικιστικής σκέψεως ανάμεσα στους δυο κορυφαίους πολιτισμούς των Ελλήνων και των Κινέζων. 

¨Αν θες μια παραβολή της κρυμμένης γνώσης, πες την ιστορία των Ελλήνων και των Κινέζων.

-Είμαστε οι καλύτεροι καλλιτέχνες, είπαν οι Κινέζοι. 

-Κι όμως εμείς υπερέχουμε! Είπαν οι Έλληνες. 

Θα διαγωνιστείτε, είπε ο Σουλτάνος, και τότε θα δούμε ποιος έχει δίκιο στον ισχυρισμό του. 

Παραχωρήσατε μας ένα ορισμένο δωμάτιο και ένα άλλο στους Έλληνες είπαν οι Κινέζοι. 

Τα δωμάτια ήταν απέναντι πόρτα με πόρτα. Οι κινέζοι ζήτησαν από το βασιλιά εκατό χρώματα. Έτσι ο πλούσιος μονάρχης άνοιξε το θησαυροφυλάκιο του και κάθε μέρα οι Κινέζοι έπαιρναν από την επιχορήγηση του τα χρώματα τους. 

Για τη δική μας δουλειά χρώματα και αποχρώσεις δεν είναι κατάλληλα, είπαν οι Έλληνες. Αυτό που θέλουμε είναι να απαλλαγούμε από τη σκουριά. Και βάλθηκαν να γυαλίσουν το δωμάτιο.Υπάρχει ένας δρόμος από το πολύχρωμο στο άχρωμο. Το χρώμα είναι σαν τα σύννεφα, το φεγγάρι είναι άχρωμο. Οποιαδήποτε ακτινοβολία και λαμπρότητα βλέπουμε στα σύννεφα, ας είμαστε σίγουροι ότι προέρχονται από τα άστρα το φεγγάρι και τον Ήλιο. 

Μόλις τέλειωσαν οι Κινέζοι τη δουλειά τους άρχισαν να χτυπούν τύμπανα από την χαρά τους. Ο Βασιλιάς ήρθε μέσα και είδε τις εικόνες τους και από τη στιγμή που αντίκρισε αυτό το θέαμα έχασε το μυαλό του. 



Μετά προχώρησε προς το δωμάτιο των Ελλήνων, που μόλις τον είδαν τράβηξαν την κουρτίνα που χώριζε τα δυο δωμάτια, έτσι ώστε τα καταπληκτικά έργα των Κινέζων αντικατοπτρίστηκαν πάνω στους τοίχους , που τους είχαν βγάλει τη σκουριά και τους είχαν γυαλίσει. Όλα εκείνα που ο βασιλιάς είχε δει στο δωμάτιο των κινέζων φαίνονταν καλύτερα εδώ. Τόσο καλύτερα που τα μάτια του πετάχτηκαν έξω από τις κόγχες τους!

Οι Έλληνες πατέρα μου, είναι οι Σούφι χωρίς επαναλήψεις, βιβλία και διαβάσματα και όμως έχουν ελευθερώσει τα στήθη τους από την πλεονεξία, την απληστία, την φιλαργυρία και την κάκια. Η αγνότητα του καθρέφτη είναι χωρίς άλλο η καρδιά που δέχεται αμέτρητες εικόνες. Η αντανάκλαση κάθε εικόνας λάμπει για πάντα στην καρδιά και μόνον. Και κάθε νέα εικόνα που εισχωρεί στην καρδιά προβάλλεται, απαλλαγμένη από κάθε ατέλεια. 

Αυτοί που έχουν καθαρίσει την καρδιά τους έχουν ξεφύγει από τα αρώματα και τα χρώματα. Κάθε λεπτό, κάθε στιγμή ατενίζουν την ομορφιά¨ 

Πηγή: Οι Διδάσκαλοι του Γκουρτζίεφ-Raphael Lefort, εκδόσεις:Πύρινος κόσμος

Αυξήθηκε ο αριθμός των Ελλήνων που μεταναστεύουν στην Αυστραλία

Ο αριθμός των Ελλήνων που μεταναστεύουν στην Αυστραλία παρουσιάζει αυξητική τάση, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία του αυστραλιανού υπουργείου Μετανάστευσης.
Τα στοιχεία αυτά όμως δεν αποδίδουν την πραγματικότητα καθώς δεν συμπεριλαμβάνουν τους ομογενείς που είναι πολιτογραφημένοι Αυστραλοί, έζησαν για πολλά χρόνια στην Ελλάδα (ορισμένοι γεννήθηκαν στην Ελλάδα) και επιστρέφουν στην Αυστραλία λόγω της κρίσης. Ως κάτοχοι αυστραλιανού διαβατηρίου δεν έχουν κανένα πρόβλημα. Εκτιμάται ότι τα τελευταία χρόνια χιλιάδες ομογενείς, κάτοχοι αυστραλιανού διαβατηρίου, επέστρεψαν από την Ελλάδα στην Αυστραλία.

Επειδή όμως θεωρούνται Αυστραλοί πολίτες δεν περιλαμβάνονται τα στοιχεία του υπουργείου Μετανάστευσης από τα οποία προκύπτουν τα ακόλουθα:

*Ο αριθμός των Ελλήνων που μετανάστευσε στην Αυστραλία στην περίοδο Ιούλιος 2012-Ιούνιος 2013, στο πλαίσιο του προγράμματος προσέλκυσης ειδικευμένων μεταναστών ή επανασύνδεσης οικογενειών ανήλθε στους 525 έναντι 325 την προηγούμενη χρονιά και 134 στην περίοδο 2011-2012.

*Το τελευταίο οικονομικό έτος δόθηκε φοιτητική βίζα σε 855 Έλληνες έναντι 332 την προηγούμενη χρονιά.

*Την ίδια περίοδο δόθηκε βίζα για προσωρινή εργασία σε 457 Έλληνες.

Συνολικά, δηλαδή, στο τελευταίο δωδεκάμηνο ήρθαν στην Αυστραλία 1837 Έλληνες. Και επί πλέον χιλιάδες ομογενείς με αυστραλιανά διαβατήρια. Επίσης στην περίοδο Ιούλιος 2012-Ιούνιος 2013 χορηγήθηκαν από τις αυστραλιανές αρχές 7222 τουριστικές βίζες σε Έλληνες.

Στο ίδιο διάστημα 27 Κύπριοι πήραν άδεια μόνιμης παραμονής στην Αυστραλία, 1414 Κύπριοι έλαβαν προσωρινή άδεια και 128 νέοι από την Κύπρο ήρθαν στην Αυστραλία με τουριστική άδεια που τους παρέχει το δικαίωμα παραμονής και εργασίας για ένα χρόνο. kerdos.gr

Έλληνες να σκοτώνουν Έλληνες

Το Θηλυπρεπές Έθνος των Ελλήνων Μέρος Β'

Στο Α' μέρος παρατέθηκαν αποσπάσματα από τις πηγές που πραγματεύονται ένα στερεότυπο των μέσων χρόνων για τους Έλληνες: πως αυτοί είναι ακατάλληλοι για πόλεμο, αδύναμοι, θηλυπρεπείς.

Σε αυτή τη δημοσίευση θα προσπαθήσουμε να προσεγγίσουμε τους λόγους που οδήγησαν σε αυτήν την εντύπωση τους λαούς της ανατολής, αλλά κυρίως της δύσης.

Για να φθάσουμε σε κάποιες απαντήσεις, θα πρέπει να εξετάσουμε αδρά την κοινωνία και το στρατό στο Βυζάντιο, καθώς και τις διαφορές με τους γειτονικούς λαούς και τους λαούς της Δύσης την ίδια περίοδο.

θρησκεία

  Ως γνωστόν, το κυρίαρχο στοιχείο της βυζαντινής κοινωνίας, το απόλυτο μέτρο και η κινητήριος δύναμη για το καθετί και τον καθένα -από την ίδια την αυτοκρατορία, ως και τον τελευταίο της υπήκοο- ήταν η Θρησκεία.

  Ο ορθόδοξος χριστιανισμός δε θα μπορούσε να αφήνει ανεπηρρέαστη την αντίληψη του λαού για τον πόλεμο. Η στάση της εκκλησίας απέναντι στο στρατό, θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί με τον όρο "ανοχή". Η ανθρωποκτονία, ακόμη και εχθρού της Πίστης, θεωρείται φοβερόαμάρτημα. Ο μέγας Βασίλειος πρότεινε αποχή από τη Θεία Ευχαριστία για 3 έτη στο στρατιώτη για κάθε φόνο εχθρού στη μάχη (!) [1] Βέβαια το πιθανότερο είναι πως η νηστεία περιοριζόταν σε ξηροφαγία και υδροποσία κατά τη μοναστική ορολογία (απαγόρευση βρώσης κρέατος και πόσης κρασιού), καθώς διαφορετικά θα έπεφτε σημαντικά η μαχητική ικανότητα του στρατεύματος. [2] Κι έτσι όμως, θα μπορούσαμε να υποθέσουμε, πως ο βυζαντινός στρατός ήταν ένας στρατός υπό μόνιμη νηστεία!

  Επιπλέον, στο Βυζάντιο δε νομιμοποιήθηκε ποτέ από την εκκλησία ο "Ιερός Πόλεμος", όπως έγινε με το Τζιχάντ στην Ανατολή και τις Σταυροφορίες στη Δύση. Δυο προσπάθειες από το Νικηφόρο Φωκά [3] και τον Ιωάννη Βατάτζη για θεσμοθέτηση της άφεσης αμαρτιών των στρατιωτών που πέφτουν στη μάχη βρήκαν τη σθεναρή αντίδραση του Πατριάρχη.

  Τέλος, είναι σημαντικό να σημειώσουμε για την επίδραση της Θρησκείας στο στερεότυπο του απόλεμου Έλληνα, την έκταση που είχε πάρει το φαινόμενο του μοναχισμού. Σύμφωνα με τους μετριοπαθέστερους υπολογισμούς, κατά τη μεγάλη ακμή της Αυτοκρατορίας στα 1000 μΧ, το 10% και πλέον του πληθυσμού βρισκόταν στα μοναστήρια. [4] (άλλοι ανεβάζουν τον ποσοστό ακόμη και στο 1/3-1/2) Περιττό δε να αναφερθεί πως οι μοναχοί στην Ανατολή δε στρατεύονταν, σε αντίθεση με τους δυτικούς, οι οποίο πήραν μέρος στις σταυροφορίες και προκάλεσαν μάλιστα φρίκη στους Ρωμιούς που θεωρούσαν αδιανόητο ένα αιματοβαμμένο χέρι να μεταδίδει τη Θεία Κοινωνία!

κοινωνία-οικονομία

  Αυτές οι απόψεις έθεταν τον Στρατιώτη σε μια ιδεολογική "γκρίζα ζώνη". [5] Για την εκκλησία και κατά συνέπεια για την κοινωνία ο στρατιώτης ήταν κάτι σαν "αναγκαίο κακό" και σίγουρα δεν εκπλήρωνε τα ιδανικά της βυζαντινής κοινωνίας, στα οποία δεν περιλαμβάνονταν σε πολύ υψηλή θέση κατάταξης η ανδρεία και η γενναιότητα, αλλά μάλλον η αγιότητα και η προσπάθεια σωτηρίας της ψυχής. Δεν προξενεί εντύπωση λοιπόν, πως οι πολίτες από τον 3ο-4ο αιώνα ακόμη απέφευγαν με κάθε μέσο τη στράτευση, κάποτε μάλιστα κόβοντας τον αντίχειρά τους ωστέ να θεωρηθούν ανίκανοι για το στρατό. Αργότερα φυσικά, προτιμούσαν απλούστερες μεθόδους - κυρίως την εξαγορά της θητείας. 
  Εξαίρεση εν μέρει και κατά τόπους, αποτελεί η εποχή της ανάπτυξης των θεμάτων 8ος-10ος αιώνας. Τότε, και κυρίως στις επαρχιακές περιοχές της Μικράς Ασίας, οι μικροκαλλιεργητές-στρατιώτες, καθώς και οι "δυνατοί" της επαρχίας απομακρύνθηκαν από τον κλασικό ιδεολογικό προσανατολισμό της Αυτοκρατορίας και χωρίς φυσικά να απωλέσουν τη θρησκευτικότητά τους, αφοσιώθηκαν και ύμνησαν ακόμη τη στρατιωτική ζωή. Ο κύκλος των ακριτικών τραγουδιών το επιβεβαιώνει πέρα από κάθε αμφιβολία.

  Σε αυτό το σημείο, μπορούμε κατά κάποιο τρόπο να δούμε πως συνέκλιναν οι κοινωνίες του Βυζαντιου με της Δύσης- η άτυπη φεουδαρχίακαι ο θεσμός των θεμάτων παρήγαγαν τοπάρχες και ακρίτες, ενώ αντίθετα η ισχυρή κεντρική διοίκηση της Κωνσταντινούπολης στηρίχθηκε σε πλήθος μισθοφόρων για τη στήριξη και τους επιθετικούς πολέμους της.

Οι δυνατοί των επαρχιών, όπως και οι ακρίτες έμοιαζαν περισσότερο με τους αντίστοιχους δυτικούς ιππότες, παρά με την αριστοκρατία των πόλεων, που μπορεί και να διέθετε κλασσική παιδεία ή να διήγε τρυφηλό βίο, δείγματα θηλυπρέπειας στα μάτια ενός άξεστου φεουδάρχη.

τακτική-στρατηγική

  Τέλος, θα πρέπει να εξετάσουμε τη στρατηγική και την τακτική στο Βυζάντιο και την εικόνα που έδιναν στους ξένους.

  Ο Λέων ο Στ' ξεκινά να γράφει το πολεμικό του εγχειρίδιο (Τακτικά) με τη φράση: "πρέπει πάντα να προτιμούμε την ειρήνη πάνω απ'όλα και να απέχουμε από τον πόλεμο". [6] Αντί για τον πόλεμο χρησιμοποιούνταν η διπλωματία,η δωροδοκία, ο προσηλυτισμός, οι απόδοση τίτλων, η πληρωμή χρημάτων ή δώρων, η παρακίνηση μιας φυλής εναντίον μιας άλλης. [7]

Για παράδειγμα, οι σταυροφόροι θεώρησαν ύπουλη την συνεννόηση του αυτοκράτορα με τους Τούρκους για την αναίμακτη παράδοση της Νίκαιας, ενώ αυτοί πολιορκούσαν την πόλη.

  Και όταν όμως αποφασιζόταν ο πόλεμος, θα έπρεπε να αποφεύγεται πάση θυσία η μάχη εκ παρατάξεως. Σύμφωνα με το Μαυρίκιο το ρίσκο ήταν ιδιαίτερα μεγάλο, οπότε η μάχη θα πρεπε να δίνεται μόνο όταν εξασφαλιστούν όλες οι προϋποθέσεις υπεροχής, ώστε να είναι σχεδόν σίγουρη η νίκη. Πλήθος στρατηγημάτων προτείνονταν για την εξαπάτηση του εχθρού πριν τη σύγκρουση, αλλά και κατά τη διάρκεια αυτής.

  Στο πεδίο της μάχης, σε αντίθεση με το δυτικό ιππότη που βασιζόταν στην ορμητική του επέλαση και την ατομική ανδρεία, κύρια επιδίωξη για το Ρωμαίο στρατηγό ήταν η ευταξία. Ο Βασίλειος ο Β' έδινε αυστηρές οδηγίες κανείς στρατιώτης να μην υπερβαίνει την πρώτη γραμμή - οι παραβάτες θα τιμωρούνταν αυστηρά, ακόμη κι αν είχαν διακριθεί στη μάχη. [8] Ο Μανουήλ Κομνηνός, όταν 16 χρονών έλαβε μέρος σε μάχη, κάλπασε με θάρρος και ενθουσιασμό εναντίον του εχθρού μπροστά από τις γραμμές. Γι'αυτήν του την απερισκεψία μαστιγώθηκε στο παλάτι από τον ίδιο τον πατέρα του, που του απαγόρευσε να κάνει ξανά κάτι παρόμοιο. [9] Ένα ρωμαϊκό στράτευμα δρούσε -ιδανικά έστω- ως σύνολο, σαν ένας σύγχρονος στρατός. Αντίθετα, ένας δυτικός στρατός του Μεσαίωνα βασιζόταν στην ομάδα κρούσης των ιπποτών και την ατομική τους αξία. Χωρίς αμφιβολλία, αυτή η διαφορά φιλοσοφίας στη μάχη αντικατοπτρίζει την κοινωνική διαφορά της αυτοκρατορίας από τις φεουδαρχίες της Δύσης της εποχής.

  Ο ρωμαϊκός στρατός, επιπλέον περιλάμβανε πλήθος διαφορετικών μονάδων με διαφορετική αποστολή από την ευθεία επέλαση των καταφράκτων. Η χρήση ιπποτοξοτών για παράδειγμα, γνώρισμα των ανατολικών λαών και σε ευρείας κλίμακας χρήση και από την Αυτοκρατορία, φάνταζε το λιγότερο "άνανδρη" στο Φράγκο σταυροφόρο ή το Νορμανδό καβαλλάριο. Στις "ύπουλες" τακτικές περιλαμβάνονταν η ψεύτικη υποχώρηση, το πάρθιον βέλος και πλήθος άλλων.

Με αυτές τις τακτικές και στρατηγικές, κατόρθωσε να επιβιώσει η Αυτοκρατορία εν μέσω δεκάδων βάρβαρων φυλών και επιθετικών βασιλείων για χίλια και πλέον χρόνια.

  Για όλους αυτούς τους λόγους λοιπόν, δημιουργήθηκε στα μάτια του δυτικού ανθρώπου του Μεσαίωνα το στερεότυπο του απόλεμου, θηλυπρεπούς Έλληνα. 

  Τόσο η ρωμαϊκή κοινωνία, όσο και ο ρωμαϊκός στρατός παρουσίαζαν μια εικόνα σαφώς πιο σύνθετη και σαφώς διαφορετική από αυτή των δυτικών (και κάποιων ανατολικών) βασιλείων, τουλάχιστον ως και τις σταυροφορίες.

  Όπως αποδείχθηκε όμως από τις ατέλειωτες στρατιωτικές επιτυχίες 10 αιώνων, καθώς και τις στρατειές των γενναίων προσώπων που έδωσαν και τη ζωή τους για τα ιδανικά τους, δεν έλειψε σε καμία χρονική περίοδο η ανδρεία από την Αυτοκρατορία των Ρωμιών, με αποκορύφωμα ίσως την τελευταία πράξη της ένδοξης πορείας της στο χρόνο- την Άλωση του 1453.

*

«Μὰ τὸν κὺρ ἥλιον τὸν γλυκύν, μὰ τὴν γλυκεῖαν του μάννα,
ἐψὲς ἐξεδιαλέχθημεν κἂν ἑκατὸν χιλιάδες,
ὅλοι καλοὶ καὶ ἐκλεκτοὶ πρασινοσκουταρᾶτοι,
ἔναι καὶ ἄνδρες δυνατοὶ οὐδὲ χιλίους φοβοῦνται,
οὐδὲ χιλίους, οὐδὲ μυρίους, οὐδὲ ὅσοι τοὺς ἀπαντήσουν».
Πτερνιστηρέαν τὸν μαῦρον του, ἄνω εἰς βουνὶν ἀνέβη,
φουσσᾶτον εἶδεν κ᾿ ἐγνώμιασεν ἀριφνισμὸν οὐκ ἔχει.
Καὶ τότε πάλε τὸ παιδὶν ανογᾶται, λέγει:
«Ἂν τοὺς πηδήσω ἀρμάτωτους, πάντα καυχᾶσθαι θέλουν,
ὅτι τοὺς ηὗρα ἀρμάτωτους καὶ ἐπῆρα τους τὴ πρόβαν».
Στριγγιὰν φωνὴν ἐλάλησεν, ὅσον καὶ ἂν ἐδύνετον:
«Σαρακηνοί, ἀρματώνεσθε, σκυλιὰ μαγαρισμένα,
λουρικωθῆτε γλήγορα,
εἰς ἀπιστίαν μὴ τό ῾χετε ὅτι ἀπέρασεν ὁ Ἀρμούρης
ὁ Ἀρμουρόπουλος, τοῦ Ἀρμούρη ὁ υἱός, ὁ ἀρεύστης, ὁ ἀνδρειωμένος»

άσμα του Αρμούρη - ακριτικό 

*

ΠΗΓΕΣ-ΑΝΑΦΟΡΕΣ:

[1] Βασίλειος, επίσκοπος Καισάρειας, 188, 13, σ.130

[2] Timothy Dawson, Byzantine Infantryman 900-1204, p.42-3, Osprey Publishing 2007

[3] Κόλια-Δερμιτζάκη, διατριβή "Βυζαντινός Ιερός Πόλεμος" σ.130-2

[4] Peter Charanis, The Monk as an Element of Byzantine Society, Dumb. Oaks Papers N.25 1971
[5] Timothy Dawson, Byzantine Infantryman 900-1204, p.42-3, Osprey Publishing 2007
[6] Λεων Στ', Τακτικά, Προοίμιον στ.1-2
[7] George T. Dennis, Byzantines in battle, p.1 (165)
[8] Μιχαήλ Ψελλός, Χρονογραφία, Ι 33
[9] Νικήτας Χωνιάτης, Ιστορία J-L ,van Dieten, Berlin, p.35

EIKONEΣ:

1. Ο θρίαμβος της Ορθοδοξίας, π.1400, Βρετανικό Μουσείο

2. Όργωμα, μικρογραφία 11ου αι., Άγιο όρος

3. Σχέδιο τακτικών ελιγμών ιπποτοξοτών

4. Μάχη, Φυλλάδα του Μεγάλου Αλεξάνδρου, π.1350, Βενετία

5. Άγιος Μερκούριος, τοιχογραφία, 14ος αι.

via

Το Θηλυπρεπές Έθνος των Ελλήνων μέρος Α'

"(θλίβομαι) γιατί μια πόλη που κατακτήθηκε με τόσους κινδύνους από τους άνδρες μας...θα έπεφτε στα χέρια του θηλυπρεπούς λαού των Ελλήνων..." [1]

-Reymond de Poitiers, Αντιόχεια 1138

Η παραπάνω φράση, αποτελεί απόσπασμα επιστολής προς τον Πάπα, του Ραϋμόνδου, κυβερνήτη της Αντιόχειας. Ο Φράγκος φεουδάρχης δυσανασχετούσε, με την υποχρέωσή του να παραδώσει την Αντιόχεια στον Ιωάννη Κομνηνό, καθώς είχε συμφωνηθεί με παλαιότερη συνθήκη.

Η άποψή του Ραϋμόνδου για τους Έλληνες δεν είναι μοναδική. Προκαλεί έκπληξη στο αναγνώστη μεσαιωνικών χρονικογράφων και συγγραφέων αυτό το στερεότυπο που επαναλαμβάνεται πιστά τόσο στην Ανατολή, όσο (κυρίως) στη Δύση.

Από την ύστερη ρωμαϊκή περίοδο ήδη, οι Έλληνες θεωρούνται ακατάλληλοι για πόλεμο, δειλοί, αδύναμοι, ως και θηλυπρεπείς.

Οι Οστρογότθοι μισθοφόροι του Βελισσάριου στην Ιταλία, για παράδειγμα, αποκαλούσαν περιφρονητικά τους στρατιώτες των μονάδων των comitanses "Έλληνες". Είναι γνωστό πως οι comitanses είχαν χάσει από καιρό τη μαχητική τους ικανότητα και θεωρούνταν σαφώς κατώτεροι των μισθοφόρων βουκελλαρίων. [2]

Στην Ανατολή πάλι, ο Αρμένιος Ματθαίος της Εδέσσης έγραφε το 12ο αιώνα, μετά τις τουρκικές επιδρομές:

"ποιος είναι σε θέση να περιγράψει με λεπτομέρεια τις καταστροφικές συμφορές και τους αμετανόητους θρήνους των Αρμενίων, γεγονότα που υπέστησαν στα χέρια των κακών, αιμοδιψών και βάρβαρων τουρκικών δυνάμεων, όλα εξαιτίας της εγκατάλειψής τους απ'τον ψεύτικο προστάτη τους - το θηλυπρεπές και ποταπό ελληνικό έθνος ; Γιατί οι Έλληνες, σταδιακά αποστρατεύοντας τους γενναίους μας στρατιώτες, τους μετακίνησαν από την Αρμενία, απομακρύνοντάς τους από τις πόλεις και τις περιοχές τους." [3]

O Γουλιέλμος της Απουλίας, στο έργο του Gesta Roberti Wiscardi, περιγράφοντας τις αναρίθμητες συγκρούσεις μεταξύ Νορμανδών και Αυτοκρατορίας, αναφέρεται πολλές φορές στο χαρακτήρα των Ελλήνων.:

"Η νίκη αυτή ενθάρρυνε πολύ τους Νορμανδούς, γιατί κατάλαβαν πως από τους Έλληνες έλειπε η γενναιότητα και προτιμούσαν τη φυγή από την αντίσταση" [4]

"οι Έλληνες, συνηθισμένοι να τρέχουν σε δειλή υποχώρηση, επέστρεψαν στα τείχη της Λάρισας" [5]

Στο ίδιο έργο ο Αρδουίνος (Αrduin), Λομβαρδός ευγενής χρησιμοποιεί ακόμη πιο βαρείς χαρακτηρισμούς.

Όταν μετά από τη νίκη του Δοκιανού στην Καλαβρία, αυτός και οι άνδρες του δεν ανταμείφθηκαν με λεία, κατηγόρησε το στρατηγό πως έδωσε τα λάφυρα "σε δειλούς και όχι σε άνδρες-καθώς οι Έλληνες είναι σαν γυναίκες" [4]

Γι'αυτά τα λόγια του μαστιγώθηκε και κατέφυγε στην Αβέρσα.

Εκεί κατηγόρησε τους Νορμανδούς "γιατί αφήνουν μια χώρα τόσο πολύτιμη όπως η Απουλία, 
στην κατοχή των θηλυπρεπών Ελλήνων, όταν αυτοί είναι μια δειλή ράτσα μεθυσμένων αμαρτωλών που συχνά το βάζουν στα πόδια μπροστά σε μια χούφτα εχθρών, και, ακόμη χειρότερα, ακόμη και τα ρούχα τους δεν είναι κατάλληλα για μάχη"(!)[4]

Οι λίβελλοι συνεχίζονται μετά την 4η Σταυροφορία και ενισχύονται από τα άλλα χαρακτηριστικά που αποδίδονται στους Έλληνες από τους δυτικούς: δόλιοι, κακοί, ύπουλοι.

Αυτό το στερεότυπο επαναλαμβάνεται σχεδόν σε όλους τους συγγραφείς της περιόδου (Ρομπέρ ντε Κλαρί, Γοδεφρείδος Βιλλεαρδουίνο, Όθων του Deuil και άλλοι).

Στο Χρονικόν του Μορέως έχουμε διάσπαρτες τέτοιες αναφορές:

"τὴν κακοσύνην τῶν Ρωμαίων, τὴν ἀπιστίαν ὅπου ἔχουν.
Ποῖος νὰ θαρρέσῃ εἰς αὐτούς, ὅρκον νὰ τοὺς πιστέψῃ,
ἀφῶν τὸν Θεὸν οὐ σέβονται, ἀφέντη οὐκ ἀγαποῦσιν;"

"καθὼς εὑρίσκεται ἀπὸ ἀρχῆς τὸ γένος τῶν Ρωμαίων
εἰς δολιότητα πολλὴν κ᾿ εἰς ἀπιστίες μεγάλες" [6]

...συνεχίζεται... 

ΠΗΓΕΣ-ΑΝΑΦΟΡΕΣ-ΣΧΟΛΙΑ:

[1] Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, τόμος Θ'

[2] Δημήτρη Μπελέζου, ο Βυζαντινός Στρατός, σ.42-43

[3] Ματτθαίος της Εδέσσης, Χρονικόν (1113-1140) σ.29 (ο χρονικογράφος χρησιμοποιεί τους όρους Yoyn (=Yunan= Ίων ) και Horom (=Ρωμαίος) ως ταυτόσημες έννοιες (ελληνόφωνος ορθόδοξος=Έλληνας)

[4] Gesta Roberti Wiscard, βιβλίο Ι

[5] Gesta Roberti Wiscard, βιβλίο V

[6] Χρονικόν του Μορέως 45, 53 . (Το Χρονικόν του Μορέως γράφτηκε από ελληνόφωνο Φράγκο, ή γασμούλο και γενικά είναι εχθρικά διακείμενο προς του Έλληνες)
via

Ο νέος τύπος Έλληνα που βαρεθήκαμε να βλέπουμε: Μούσι τράγου, μεγάλα γυαλιά, καρό πουκάμισα και ύφος hipster

Το μακρύ μούσι έγινε ξαφνικά το έμβλημα του νεοέλληνα, που μπορεί να επικαλείται το στυλ και την έκρηξη της τεστοστερόνης, η αλήθεια είναι όμως πως είναι θύμα της μόδας, της τεμπελιάς και της γνωστής ρήσης «κρύψε ότι μπορείς, κακό δεν κάνει».

Αύγουστος, καύσωνας, παραλίες κατάμεστες, ρακέτες και όπου κοιτάς μούσια μούσια μούσια. Οι Ελληνες, κυρίως στις παρυφές των 30 και των 40 άλλαξαν το στυλ τους. Μυήθηκαν ομαδικά στο στυλ – τάση των hipster που επενδύει στο ατημέλητο, καλλιτεχνικό και ελεύθερο στυλ. Η τάση που ξεκίνησε βεβαίως από τη Νέα Υόρκη και το Λονδίνο και συνδέθηκε με ένα ολόκληρο είδος μουσικής και κουλτούρας έφτασε κακοφορμισμένο και μαζικό στην Ελλάδα. Μούσι μακρύ, κουρεμένο κάπως τριγωνικά, μαλλιά μακριά ατημέλητα, καρό πουκάμισο ή βερμούδες, οπωσδήποτε φαρδιά ρούχα, μεγάλα κοκάλινα γυαλιά μυωπίας και μαύρα γυαλιά ηλίου Rayban από τη σειρά Wayfarer.

Δεν είναι όμως μόνο οι παραλίες και η ξέγνοιαστη ατμόσφαιρα της παραλίας. Ακόμη και στην πόλη, στις αίθουσες συσκέψεων εμφανίζονται τα περίφημα μούσια και η αισθητική που τα συνοδεύει – προσαρμοσμένη στην επαγγελματική συνθήκη.

Το μόνο βέβαιο είναι ότι όταν εκπνεύσει και αυτή η μόδα και επανέλθει η τάξη με ξυράφι και ψαλίδι μας περιμένουν πολλές εκπλήξεις από τις αποκαλύψεις των καθαρών πραγματικών προσώπων συνοδεία της έκφρασης «και δεν σου φαινόταν»! Οι αντιδράσεις των γυναικών που έχουν αρχίζει και καταδικάζουν το φαινόμενο και στα social media βομβαρδίζουν με ατάκες όπως «δεν αντέχω να δω άλλο μούσι» σίγουρα θα φέρει σύντομα το τέλος της τάσης. Και την αρχή της αλήθειας…

Πηγή: iefimerida

“Θεοί του σεξ” … οι Έλληνες !

«Θεοί του σεξ» οι Έλληνες – Έρευνα μάς έχει «παράδειγμα προς μίμηση» για τους άνδρες της υφηλίου

Σε ένα πράγμα μπορούν να συμφωνήσουν όλοι. Το σεξ είναι απίστευτο και θα έπρεπε να το κάνουμε περισσότερο και συχνότερα. Αλλά ποιος απολαμβάνει το καλύτερο σεξ;
Μετά από έρευνα που διεξήχθη σε άνδρες όπως και σε γυναίκες από 30 χώρες σχετικά με τις ερωτικές ζωές τους, και για το πώς βαθμολογούν τους άνδρες στο σεξ, τα συμπεράσματα είναι πραγματικά εκπληκτικά.

Σύμφωνα με την αμερικανική έκδοση του περιοδικού MensHealth οι Έλληνες θεωρούνται από τους πιο «ενεργούς» άνδρες σε ερωτικό επίπεδο ενώ «Έλληνες θεούς» αποκαλεί το περιοδικό τους Έλληνες, καθώς έχουν την μεγαλύτερη συχνότητα σεξουαλικών επαφών ενώ καταφέρνουν να πείθουν για ερωτική συνεύρεση ακόμα και τις δεσμευμένες.

Στην κορυφή των αποτελεσμάτων της έρευνας βρίσκονται στις περισσότερες κατηγορίες οι Έλληνες άνδρες. Η έρευνα εξετάζει τη συχνότητα σεξουαλικής επαφής, τον αριθμό συντρόφων, την διάρκεια προκαταρκτικών, τους εραστές του kinky και αναδεικνύει τους «καλύτερους» και «χειρότερους» μαθητές/κράτη παγκοσμίως.

Ο μέσος όρος των ανδρών σε ερωτικούς συντρόφους

ΤΟΠ 5

Κροατία 11
Βραζιλία 11
Καζακστάν 10
Γαλλία 9
Ελλάδα 9

Οι 5 κατώτερες επιδόσεις
Κίνα 5
Σιγκαπούρη 5
Μαλαισία 4
Ινδονησία 4
Ινδία 3

Ο μέσος όρος των γυναικών σε ερωτικούς συντρόφους
Μεγάλη Βρετανία 9
ΗΠΑ 9
Αυστραλία 9
Ολλανδία 8
Ρωσία 7

Οι 5 Χαμηλότερες επιδόσεις
Κίνα 4
Πολωνία 4
Φιλιππίνες 4
Ινδονησία 2
Βιετνάμ 2

3 δημοφιλέστερα σπότ «Ψαρέματος» Συντρόφων

Νο1. Κροατία/ Καφετέριες
Starbucks: Το πιο υποτιμημένο μέρος στις ΗΠΑ είναι το πιο περιζήτητο μέρος γνωριμιών στην Κροατία. Σύμφωνα με την έρευνα 58% των ανδρών έχουν βρει γυναίκα σε μια καφετέρια. «Πίνουμε αργά τον καφέ, γουλιά γουλιά» δηλώνει διάσημος Κροάτης σεξολόγος ο Aleksandar Stulholfer. Οι άνθρωποι περνούν ακόμα και μια ώρα πάνω από ένα καπουτσίνο. Προφανώς πολλά μπορούν να συμβούν μέσα σε μια ώρα…σας θυμίζει κάτι;

Νο2.Ισπανία/ Μπάρ

Στην Ισπανία τρείς από τους πέντε άνδρες υποστηρίζουν ότι τα μπάρ είναι τα καλύτερα σημεία γνωριμιών. «Κοινωνικοποιούμαστε κυρίως στα μπάρ- η Μαδρίτη είναι η πόλη με τα περισσότερα μπαρ της Ευρώπης» υποστηρίζει ο Μπελέν Μιλινουέβο σύμβουλος σεξ στο Πανεπιστήμιο της Μαδρίτης.

Νο3. Αυστραλία/ Σάιτ ανεύρεσης συντρόφου

Το ίντερνετ είναι το πιο δημοφιλές μέρος ανεύρεσης συντρόφων, κυρίως εξαιτίας του μεγέθους της. Ο κόσμος είναι απελευθερωμένος ως προς την συνάντηση μέσω γνωριμίας διαδικτύου και φαίνεται ότι την επιδιώκουν.

Ο μέσος όρος της επιθυμητής διάρκειας προκαταρκτικών κατά μέσο όρο όπως καταγράφηκαν από τις γυναίκες

Τοπ 5
Ισπανία 26
Ινδία 24
Τουρκία 24
Βραζιλία 23
Χιλή 22

5 χαμηλότεροι μέσοι όροι επιθυμητής διάρκειας προκαταρκτικών όπως καταγράφηκαν από τις γυναίκες
Ρωσία 17
Ταϊλάνδη 17
Ινδονησία 16
Ολλανδία 16
Κίνα 15

Μέσος όρος υψηλότερης διάρκειας προκαταρκτικών των ανδρών
Ολλανδία 28
Λατινική Αμερική 25
Φιλιππίνες 24
Ισπανία 24
Νότιος Αφρική 23

Μέσος όρος χαμηλότερης διάρκειας προκαταρκτικών των ανδρών
Ρωσία 17
Ταϊλάνδη 17
Καζακστάν 16
Ουκρανία 15
Κίνα 14

Σε ποιά χώρα έχει τον μεγαλύτερο μέσο όρο ανδρών που τους αρέσει να κάνουν στοματικό έρωτα στην σύντροφό τους : Ιταλία

Σε ποιά χώρα έχει τον μεγαλύτερο μέσο όρο γυναικών που τους αρέσει να κάνουν στοματικό έρωτα στον σύντροφό τους : Βραζιλία

Εβδομαδιαία συχνότητα σεξουαλικής επαφής

ΤΟΠ 5 ανδρών
Ελλάδα 3,3
Ουγγαρία 3
Γαλλία 2,7
Πορτογαλία 2,6
Ρουμανία 2,6

ΤΟΠ 5 γυναικών
Ινδία 3,5
Ρωσία 2,9
Πολωνία 2,6
Ισπανία 2,6
Χιλή 2,5

Γιατί είναι οι Έλληνες άνδρες θεοί στο σεξ;
Μια βασική εξήγηση είναι ότι οι Έλληνες άνδρες δεν διστάζουν να κυνηγήσουν παντρεμένες ή δεσμευμένες γενικότερα γυναίκες για σεξουαλικές συνευρέσεις όπως αποκαλύπτει έρευνα του Πανεπιστημίου του Bradley. Ενώ δεν προτείνουμε την απιστία «λίγο νταηλίκι δεν έβλαψε κανένα». Αυτοί οι άνδρες αφήνουν τις γυναίκες ξέρουν ότι τις θέλουν χωρίς δεσμεύσεις. Ακόμα και όταν απορρίπτονται δεν νιώθουν καμία ταπείνωση ή απόρριψη.

Οι πιο Kinky άνδρες στον κόσμο
Μεγάλη Βρετανία
Κροατία
Αυστραλία
Γαλλία
ΗΠΑ

Οι πιο kinky γυναίκες στον κόσμο
Μεγάλη Βρετανία
Ινδονησία
Αυστραλία
Ολλανδία
ΗΠΑ

koolnews.gr

Ποιοι οι διάσημοι Έλληνες Μασόνοι. Ολόκληρη η λίστα

Ποιοι διάσημοι Έλληνες είναι Μασόνοι; Διαβάστε ολόκληρη τη λίστα με τους Έλληνες που είχαν ασπαστεί τον Τεκτονισμό.

Πρόκειται για την ελίτ της ελληνικής κοινωνίας, τα μέλη της οποίας πρέπει να είναι και μέλη της λέσχης των ελευθεροτεκτόνων (μασόνων) προκειμένου να αναρριχηθούν στην εξουσία. Οι περισσότεροι πολιτικοί και άνθρωποι που κατέλαβαν δημόσια αξιώματα στην Ελλάδα, ήταν μέλη της Μεγάλης Στοάς των Μασόνων της Ελλάδος. Πώς, όμως ξεκίνησε η Μασονία στην Ελλάδα; Διαβάστε πότε έγινε η ίδρυση της πρώτης Μασονικής Στοάς αλλά και τη λίστα, όπως και φωτογραφίες με Έλληνες πολιτικούς…

Μια «απαγορευμένη» συζήτηση για την Μασονία άνοιξε την Τετάρτη. Η Χρυσή Αυγή κατηγόρησε τον Νίκο Δένδια ότι είναι Μασόνος και ο ίδιος ο υπουργός το αρνήθηκε. Υπάρχουν Μασόνοι στην Κέρκυρα, στην Ελλάδα, και τι είναι ο Τεκτονισμός; Απαντήσεις.

Ο κ. Δένδιας υπήρξε τολμηρός δηλώνοντας ότι η Κέρκυρα έχει παράδοση στον Μασονισμό-Τεκτονισμό και πολλοί εξ αυτών είναι φίλοι του. Μια συζήτηση-ταμπού άνοιξε εν μέσω κρίσης.

Τεκτονισμός στην Ελλάδα

Στον ελληνικό χώρο η πρώτη τεκτονική στοά εμφανίζεται το 1740 στην Κέρκυρα. Λειτούργησε κάτω από την κηδεμονία της Στοάς της Βερόνας και με χρήση της ιταλικής γλώσσας, ενώ πρόεδρός της ήταν ο προβλεπτής της Ενετικής Δημοκρατίας των Ιονίων Νήσων.

Ο Τεκτονισμός εισήλθε στον ελληνικό χώρο και από τη Ζάκυνθο, την εποχή που ήταν υπό γαλλική και αγγλική κατοχή, γι’αυτό και οι εχθροί της οργάνωσης αποκαλούν ως σήμερα τη Ζάκυνθο και την Κέρκυρα «κερκόπορτες» του Μασονισμού.

Μασόνος ο Κολοκοτρώνης

H Zάκυνθος και η Κέρκυρα, κέντρα πνευματικά και εθνικά πριν την επανάσταση του 1821 γίνονται λόγω της θέσης τους τόπος υποδοχής των καταδιωκόμενων από τη Pούμελη και από το Mωριά. Kατά τη διάρκεια του αγώνα είχε συσταθεί στο νησί Tεκτονικό Διευθυντήριο, το αποκαλούμενο «Tρισυπόστατον» από τον Kόμητα Διονύσιο Pώμα, τον Tραπεζίτη Παναγιώτη Στεφάνου και τον Φιλικό Kωνσταντίνο Δραγώνα «Προέξαρχο των εν Zακύνθω Φραμασώνων» το οποίο «δια παντοίων τρόπων και μέσων» ενίσχυσε το επαναστατημένο Έθνος.

Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης μυήθηκε το 1818 στην Τεκτονική Στοά «Αναγεννόμενος Φοίνιξ» της Ζακύνθου που την ίδρυσε ο Διονύσιος Ρώμας το 1815.

Οι απλοί κάτοικοι των νησιών δε συμμετείχαν στα δρώμενα των Τεκτόνων εκδηλώνοντας άλλοτε επιφύλαξη και άλλοτε φόβο. Οι εκδηλώσεις αυτές ήταν προϊόντα της άσχημης εικόνας που είχε δημιουργηθεί βλέποντας να αναμιγνύονται στα Τεκτονικά δρώμενα γνωστά φιλόδοξα πρόσωπα με πολιτικές βλέψεις και οικονομικές διεκδικήσεις, μεταξύ των οποίων και επιφανείς Κερκυραίοι και Ζακυνθινοί, δημιουργώντας ιδιαίτερες φιλίες με τους «Φράγκους» (Ιταλο-Ενετούς), όταν οι ίδιοι οι κάτοικοι στέναζαν υπό τη δεσποτεία των κατακτητών.

Στη διάρκεια της Βασιλείας του Όθωνα δε φέρεται να υπήρξε καμία τέτοια οργάνωση στο νεοσύστατο κράτος. Περί το τέλος όμως της βασιλείας του, το 1855, φέρονται ήδη κάποιες Στοές να λειτουργούν ανεπίσημα υπό τη σκέπη της «Γκράντε Οριέντε» (Μεγάλης Ανατολής) της Ιταλίας, αποτελούμενες από Τέκτονες μυημένους στην Κέρκυρα και ασφαλώς στη Γαλλία και την Ιταλία.

Μετά τον ερχομό του Γεωργίου του Α΄ (1863) επτά τεκτονικές στοές εργάζονται στην Αθήνα, τον Πειραιά, τη Χαλκίδα, την Πάτρα, τη Σύρο, τη Λαμία και το Άργος, εκτός εκείνων της Επτανήσου. Τον Μάιο του 1986 ιδρύθηκε η Εθνική Μεγάλη Στοά της Ελλάδος, όταν έξι από τις στοές αποχώρησαν από τη Μεγάλη Στοάς της Ελλάδος.

Τι είναι ο Τεκτονισμός

Η πιο πιθανή και ρεαλιστική θεωρία είναι ότι ο Τεκτονισμός η Μασονισμός ως αδελφότητα αντιπροσωπεύει την εξέλιξη των Επαγγελματικών Στοών (Operative Lodges) των αρχι-»τεκτόνων» του Μεσαίωνα. Macon στα γαλλικά και mason στα αγγλικά σημαίνει «χτίστης».

Σύμφωνα με ημερολόγια μεσαιωνικών κτισμάτων σκώτων λιθοξόων (stonemasons), ήδη από τα τέλη του 14ου αιώνα οι αρχιμάστοροι χτίστες αυτοί μαζεύονταν σε καλύβες, που ως χώροι συγκέντρωσης αποτελούσαν Στοές, για να τραφούν και να αναπαυτούν. Τον 15ο αιώνα τα αρχεία των ως άνω λιθοξόων αναφέρονται σε φατρίες κτιστών (masons). Στα τέλη του 15ου αιώνα η έννοια της Στοάς υπερέβη τον χώρο συγκέντρωσης και άρχισε να ορίζει την ομάδα λιθοξόων που μαζευόταν σε αυτόν τον χώρο για να ρυθμίζει τα της τέχνης της. Εν καιρώ, οι Στοές άρχισαν να αναπτύσσουν πρώιμες τελετές μύησης μαθητών και εισήγαγαν τη μυστική λέξη αναγνώρισης ως μέσο απόδειξης της ιδιότητας του μέλους Στοάς και ως διαπιστευτήριο της επαρκούς εκπαίδευσης στην τέχνη του λιθοξόου.

Ο παγκόσμιος τεκτονισμός

Ο Ελευθεροτεκτονισμός (γνωστός και ως Μασονία ή Τεκτονισμός) είναι ένα παγκόσμιο σύστημα αδελφοτήτων, που ξεκίνησε κατά τα τέλη του 16ου / αρχές του 17ου αιώνα και αριθμεί γύρω στα 5 εκατομμύρια μέλη.

Προσδιορίζεται, επίσης, ως το σώμα των διδασκαλιών και πρακτικών της μυστικής αδελφότητας των Ελεύθερων και Αποδεδειγμένων Τεκτόνων, ένα «ιδιότυπο σύστημα ηθικής κεκαλυμμένο δια αλληγοριών και εικονιζόμενο δια συμβόλων». Αλλοι όροι που χρησιμοποιούνται για την περιγραφή της αδελφότητας, είναι Μασονία και Τεκτονισμός. Σύμφωνα με τη μυθολογία των Ελευθεροτεκτόνων, οι ρίζες της αδελφότητας τους ανάγονται στην εποχή της ανέγερσης του Ναού του Σολομώντος.

5 εκατομμύρια μέλη

Ο Ελευθεροτεκτονισμός στη σύγχρονη εποχή υφίσταται ως παγκόσμια αδελφότητα με περίπου 5 εκατομμύρια μέλη ανά την υφήλιο. Μέλη της αδελφότητας μπορούν να γίνουν άνδρες ενήλικοι, με ορθή κρίση, έντιμοι και ελεύθεροι, υπό την προϋπόθεση ότι πιστεύουν σε ένα Υπέρτατο Ον και την αθανασία της ψυχής, όπως διαβάζει κανείς στον κανονισμό της οργάνωσης. Ο Ελευθεροτεκτονισμός στις διάφορες μορφές του διατηρεί σταθερές τις θεμελιώδεις αξίες του και την πίστη στο Υπέρτατο Ον, όπως ισχυρίζεται.

Η συντεχνία είναι οργανωμένη σε Μεγάλες Στοές -που σε κάποιες περιπτώσεις ονομάζονται και Μεγάλες Ανατολές-, με διοικητική αυτοτέλεια και επιμεριζόμενες σε Επαρχιακές Μεγάλες Στοές, η κάθε μία από τις οποίες με τη σειρά της χωρίζεται σε Σεπτές Στοές. Οι Μεγάλες Στοές αναγνωρίζουν η μία την άλλη ως Κανονικές ή μη και αντίστοιχα τα μέλη τους αναγνωρίζονται μεταξύ τους ως αποδεδεγμένα ή όχι. Τα παράλληλα Τεκτονικά Σώματα είναι ανεξάρτητα από τη Μεγάλη Στοά, αλλά μέλη τους γίνονται μόνο Διδάσκαλοι Ελευθεροτέκτονες.

Διάσημοι Έλληνες Μασόνοι ή Τέκτονες, Μασόνος ο Ιωάννης Μεταξάς

Σύμφωνα με το planet-greece, βασιλείς, πρίγκιπες, πρωθυπουργοί, πατριάρχες, αρχιεπίσκοποι, υπουργοί, στρατιωτικοί, καθηγητές, τραπεζίτες, βιομήχανοι, διπλωμάτες, ποιητές και πολλοί άλλοι επιφανείς άνθρωποι που διαμόρφωσαν με τη δράση τους την ιστορία του πλανήτη αλλά και της Νεότερης Ελλάδας ήταν ελευθεροτέκτονες (Μασόνοι).

Από τις αρχές του 19ου αιώνα ως και τα πρώτα μετεμφυλιακά χρόνια οι μασόνοι των ελληνικών στοών διέπρεψαν στην πολιτική και κατέλαβαν σημαντικές θέσεις-κλειδιά σε τομείς του κράτους. Μετά την εισβολή των γερμανικών στρατευμάτων κατοχής στην Αθήνα το 1941, καταστράφηκε σημαντικό τμήμα των αρχείων της Μεγάλης Στοάς των μασόνων της Ελλάδος, με αποτέλεσμα πολλά ονόματα να έχουν χαθεί. Ωστόσο έχουν διασωθεί 244 ονόματα σημαντικών Ελλήνων μασόνων, τα οποία δημοσιοποιούνται σήμερα.

Ανάμεσα στα ονόματα των μασόνων της νεότερης Ελληνικής Ιστορίας περιλαμβάνονται μορφές όπως ο Ιωάννης Καποδίστριας, ο Ελευθέριος Βενιζέλος, ο Ιωάννης Μεταξάς, ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, οι πρωτεργάτες της «Φιλικής Εταιρείας» Νικόλαος Σκουφάς, Εμμανουήλ Ξάνθος, Αθανάσιος Τσακάλωφ και ο επικεφαλής του Ιερού Λόχου Νικόλαος Υψηλάντης, ο Νίκος Καζαντζάκης, ο Εμμανουήλ Μπενάκης, Γεώργιος B´ (βασιλιάς), Γούναρης Δημήτριος (πρωθυπουργός), Θεοτόκης Ιωάννης (πρωθυπουργός), Θεοτόκης Γεώργιος (πρωθυπουργός), Ιωακείμ Γ´ (οικουμενικός πατριάρχης), Καλογερόπουλος Νικόλαος (πρωθυπουργός), Κροκιδάς Σωτήριος (πρωθυπουργός), Λογοθετόπουλος Κων. (πρωθυπουργός), Μελέτιος B´ (αρχιεπίσκοπος Αθηνών και Πάσης Ελλάδος, Πατριάρχης Αλεξανδρείας και Οικουμενικός Πατριάρχης – κατά κόσμον Εμμ. Μεταξάκης), Παπαναστασίου Αλέξανδρος (πρωθυπουργός), Πιπινέλης Παναγιώτης (πρωθυπουργός), Σοφούλης Θεμιστοκλής (πρωθυπουργός), Στράτος Νικόλαος (πρωθυπουργός), Φώτιος (πατριάρχης Αλεξανδρείας – κατά κόσμον Πέρογλου Γεώργιος), Χριστόφορος (πρίγκιπας), Χρύσανθος (μητροπολίτης Τραπεζούντος και στη συνέχεια αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος – κατά κόσμον Φιλιππίδης Χαρίλαος).

Υπουργοί, στρατιωτικοί, τραπεζίτες, καθηγητές

Αγγελόπουλος Γεώργιος (καθηγητής), Αγγελόπουλος Κων. (πρόεδρος Ελεγκτικού Συνεδρίου, υπουργός), Αδαμαντίου Αδάμ (καθηγητής), Αθανασιάδης Κων. (καθηγητής), Αθηνογένης Αντώνιος (υπουργός), Αλεξανδρής Κων. (ναύαρχος, υπουργός), Αναγνωστόπουλος Ανδρ. (καθηγητής), Αναγνωστόπουλος Γεώργ. (καθηγητής), Ανδρεάδης Ανδρέας (ακαδημαϊκός), Αντωνόπουλος Σπήλιος (υπουργός, μέλος του Διευθυντηρίου το 1863), Αντωνόπουλος Σπυρίδων (υπουργός), Αξελός Ηρακλής (υποστράτηγος), Αραβαντινός Αναστάσιος (καθηγητής), Αραβαντινός Κων. (καθηγητής), Αραβαντινός Σπυρίδων (υπουργός).

Βαρούνης Θεόδωρος (καθηγητής), Βανδώρος Παναγιώτης (υποναύαρχος), Βάρβογλης Νικόλαος (υποστράτηγος), Βελιανίτης Θεόδωρος (υπουργός), Βέρροιος Μιχαήλ (καθηγητής), Βλησίδης Θρασύβουλος (καθηγητής, αντιπρόεδρος Ελληνικής Αντικαρκινικής Εταιρείας), Βότσης Νικόλαος (ναύαρχος), Βράιλας Αρμένης (πρόεδρος Ιονίου Βουλής).

Γαλανός Σπυρίδων (καθηγητής), Γεννατάς Πέτρος (υπουργός), Γεωργαλάς K. Γεώργιος (καθηγητής), Γεωργαντάς Αχιλλεύς (καθηγητής), Γιανναράς Ευάγγελος (καθηγητής), Γουναράκης Νικόλαος (υπουργός), Γεννάδης Στέφανος (στρατηγός), Γενησαρλής Νικόλαος (στρατηγός), Γιαννηκώστας Νικ. (στρατηγός, βουλευτής), Γρυπάρης Χρήστος (υποστράτηγος).

Δαγκλής Παναγιώτης (στρατηγός, υπουργός), Δαμασκηνός Νικόλαος (καθηγητής), Δαμιανός Αντώνιος (υπουργός), Δημαράς Νικόλαος (καθηγητής), Διαπούλης Χαράλαμπος (καθηγητής), Διγενής Κίμων (στρατηγός), Δίγκας Δημήτριος (μακεδονομάχος, υπουργός), Διδαχός Γεώργιος (υπουργός), Δουρέντης Ιωάννης (υπουργός), Δουρούτης Αθανάσιος (βιομήχανος, τραπεζίτης), Δούσμανης Βίκτωρ (στρατηγός).

Εμμανουήλ Εμμανουήλ (καθηγητής), Ευλάμπιος Μιχαήλ (υπουργός).

Ζαβιτσιάνος Κων. (υπουργός, διοικητής Εθνικής Τραπέζης Ελλάδος), Ζαλοκώστας Ευγένιος (διπλωμάτης, υπουργός), Ζάννας Αλέξανδρος (υπουργός, συγγραφέας).

Θεοτόκης Νικόλαος (υπουργός), Θεοτόκης Σπυρίδων (υπουργός).

Ιατρίδης Βασίλειος (καθηγητής), Ιωαννίδης Περικλής (ναύαρχος).

Καζάζης Νεοκλής (καθηγητής), Κάλευρας Δημήτριος (καθηγητής), Καλιτσουνάκης Δημήτριος (καθηγητής, υπουργός), Καλομενόπουλος Νικόλαος (στρατηγός Νίδας, μακεδονομάχος), Καμπούρογλους Δημήτριος (ιστορικός, ακαδημαϊκός), Κανελλόπουλος Ευθύμιος (υπουργός), Καραϊσκάκης Σπυρίδων (στρατηγός), Καραπαναγιώτης Απόστ. (καθηγητής), Καρβούνης Νικόλαος (υπουργός), Κατσαφάδος Γεώργιος (γιατρός, υφυπουργός), Κατσιμήτρος Χαράλαμπος (στρατηγός), Κολοκοτρώνης Θεόδωρος (αρχιστράτηγος, μέλος της Φιλικής Εταιρείας), Κολοκοτρώνης Θεόδωρος (Φαλέζ) (στρατιωτικός, εγγονός του «Γέρου του Μωριά»), Κοντογιάννης Παντελής (καθηγητής), Κοσμάς Γεώργιος (στρατηγός, υπουργός), Κοτζιάς Κων. (δήμαρχος Αθηναίων, υπουργός), Κοφινιώτης Αντώνιος (καθηγητής), Κρητικός Παναγιώτης, (καθηγητής), Κυριακός Γεώργιος (ακαδημαϊκός), Κυρίμης Γεώργιος (υπουργός), Κύρκος Μιχαήλ (υπουργός), Κωστής Κωνσταντίνος (καθηγητής).

Λαδάς Χρήστος (υπουργός), Λεβίδης Νικόλαος (υπουργός), Λελούδας Γεώργιος (ναύαρχος), Λομβάρδος Κων. Αργασάρης (υπουργός), Λομβάρδος Κων. (υπουργός), Λούβαρης Νικόλαος (ακαδημαϊκός), Λοβέρδος Σπυρίδων (υπουργός, τραπεζίτης).

Μακκάς Γεώργιος (καθηγητής), Μαριδάκης Γεώργιος (ακαδημαϊκός), Μάτεσις A. Σπυρίδων (ναύαρχος, πολιτικός), Ματθαιόπουλος Γεώργιος (καθηγητής), Μαυροκορδάτος Δημήτριος (υπουργός, νομάρχης), Μαυρομιχάλης Στυλιανός (υποναύαρχος, μακεδονομάχος), Μελάς Βασίλειος (υποστράτηγος), Μελάς Λεωνίδας (υπουργός), Μελάς Π. Μιχαήλ (ανώτατος αξιωματικός), Μελάς Παύλος (μακεδονομάχος), Μομφεράτος Αντώνιος (καθηγητής), Μπάιρας Ανδρέας (στρατηγός), Μπακόπουλος Κων. (στρατηγός), Μπαλτατζής Γεώργιος (υπουργός), Μπενάκης Εμμανουήλ (δήμαρχος Αθηναίων, υπουργός).

Νικολίτσας Γεώργιος (καθηγητής).

Οικονομίδης Ιωάννης (τραπεζίτης), Οικονομόπουλος Νικόλαος (υπουργός), Οικονόμου Αριστ. (καθηγητής).

Παπαβασιλείου Ιπποκράτης (στρατηγός, υπουργός), Παπαγεωργίου Πέτρος (καθηγητής), Παπαδάκης Ιωάννης (καθηγητής), Παπαδήμας Νικόλαος (στρατηγός, υπουργός), Παπαδοδήμας Ηλίας (στρατηγός, ιδρυτικό μέλος της Ελληνικής Αντικαρκινικής Εταιρείας), Παπαμιχαλόπουλος Κων. (υπουργός), Παπούλιας Δημήτριος (ακαδημαϊκός), Παππάς Αλέξανδρος (υπουργός), Πεζόπουλος Θεόδωρος (αντιπλοίαρχος), Πεζόπουλος Κυριάκος (υποναύαρχος), Πετζετάκης Μιχαήλ (καθηγητής), Πηχεών Φιλόλαος (στρατηγός, μακεδονομάχος), Πιερράκος Κυριάκος (στρατηγός, υπουργός), Πυλαρινός Φραγκίσκος (καθηγητής).

Ράδος N. Κων. (καθηγητής), Ράλλης Πέτρος (υπουργός), Ρούφος – Κανακάρης Λουκάς (υπουργός), Ρωμανός Αριστ. (υπουργός), Ρώμας Αλέξανδρος (υπουργός).

Σακελλαρίου Γεώργιος (καθηγητής), Σερπιέρης Φερδινάνδος (τραπεζίτης), Σκαλιέρης Γεώργιος (ακαδημαϊκός), Σκίπης Σωτήρης (ακαδημαϊκός), Σκουλάς Αχιλλεύς (στρατιωτικός, μακεδονομάχος), Σουλιώτης – Νικολαΐδης Αθαν. (στρατηγός, υπουργός), Σπεράντζας Στέλιος (ποιητής, καθηγητής), Στεφάνου Διονύσιος (υπουργός), Στρέιτ Γεώργιος (ακαδημαϊκός, υπουργός), Συνοδινός E. Ελευθέριος (καθηγητής), Συρμόπουλος Σόλων (πρύτανης), Σφακιανάκης Παναγιώτης (υπουργός).

Τζέτζης Ιωάννης (ιστορικός, καθηγητής), Τρικούπης Σπυρίδων (πρόεδρος του πρώτου επταμελούς Υπουργικού Συμβουλίου του ελληνικού κράτους), Τσακόπουλος Σπυρίδων (υπουργός), Τσίλλερ Ερνέστος (αρχιτέκτων, αρχαιολόγος, καθηγητής), Τσόντος – Βάρδας Γεώργιος (στρατηγός, μακεδονομάχος, υπουργός).

Υψηλάντης Αλέξανδρος (στρατηγός, αρχηγός της Φιλικής Εταιρείας), Υψηλάντης Δημήτριος (στρατιωτικός, μέλος της Φιλικής Εταιρείας), Υψηλάντης Νικόλαος (αρχηγός Ιερού Λόχου, μέλος της Φιλικής Εταιρείας).

Φιλάρετος Γεώργιος (υπουργός), Φραντζής Αμβρόσιος (στρατηγός), Φωτιάδης Αλέξανδρος (καθηγητής).

Χαριτάκης Κων. (καθηγητής), Χαριτάντης Αναστάσιος (καθηγητής), Χαρτ Ευτύχιος (καθηγητής), Χατζηπάνος Παναγιώτης (υπουργός).

Ψαρρός Δημήτριος (συνταγματάρχης, αρχηγός αντιστασιακής οργανώσεως 5/42).
Συγγραφείς, ποιητές, μουσουργοί, βουλευτές, πρέσβεις…

Αδάμαντος Αδάμ (Δήμαρχος Αμμοχώστου), Αναγνωστόπουλος Παν. (Μέλος της Φιλικής Εταιρείας), Αννινος Χαράλαμπος (συγγραφέας), Αννινος Χερουβείμ (μητροπολίτης Παροναξίας), Αντύπας Ανδρέας (γιατρός), Βασιλικός Αθανάσιος (βουλευτής), Βρατσάνος Δημήτριος (βουλευτής), Γαλάνης Εμμανουήλ (συγγραφέας), Γιαννόπουλος Αγησίλαος (δημοσιογράφος), Γλέζος Πέτρος (λόγιος), Δανδόλος Αντώνιος (πολιτικός), Δραγούμης Ιων (λόγιος, πολιτικός), Δραγώνας K. (γιατρός), Εβερτ Μιλτιάδης (μακεδονομάχος), Εσλιν K. (πολιτικός), Ζέπος Π. Ιωάννης (νομοδιδάσκαλος), Ζώης Λεωνίδας (ιστορικός των Επτανήσων), Ησυχάκης Δημήτριος (δήμαρχος Χανίων), Θεοτόκης Εμμανουήλ (πρόεδρος Ιονίου Βουλής), Ιωαννίδης Γεώργιος (βουλευτής Πάφου), Καζαντζάκης Νίκος (συγγραφέας), Καλλιμασιώτης Δημήτριος (βουλευτής), Καλογερόπουλος Δημήτριος (πρόεδρος Ελλήνων Λογοτεχνών), Καλογερόπουλος Παναγιώτης (λόγιος), Καμπάς Παναγιώτης (βιομήχανος), Καυταντζόγλου Λύσανδρος (πρέσβης), Κουρτίδης Αριστ. (λόγιος, παιδαγωγός), Κυβετός Λεωνίδας (βουλευτής), Λαδάς Ιωάννης (νομικός), Λευκαδίτης Αθανάσιος (γυμναστής, ιδρυτής Ελληνικού Προσκοπισμού), Μαλακάσης Μιλτιάδης (ποιητής), Μανιάκης K. (δικαστικός), Μάνος Νικόλαος (δήμαρχος Θεσσαλονίκης), Μάντζαρος-Χαλικιόπουλος Νικόλαος (μουσουργός), Μαρκοράς Γεράσιμος (ποιητής), Μαρτινέλλης Γεώργιος (ποιητής), Μάτεσις Αντώνιος (νομικός, πρόεδρος Δικηγορικού Συλλόγου), Ματσούκας Σπυρίδων (ποιητής), Μελάς Αλέξανδρος (βουλευτής), Μινέικο Σιγισμούνδος (μηχανικός), Μπαλάνος Δημήτριος (γιατρός), Νάγος Σπυρίδων (συγγραφέας), Ξάνθος Εμμανουήλ (ιδρυτικό Μέλος της Φιλικής Εταιρείας), Παπαγεωργίου Φιλώτας (βουλευτής), Πελεκίδης Ευστράτιος (αρχαιολόγος), Περράκης K. (γιατρός, πρόεδρος Ιατρικού Συλλόγου), Πλυτάς Αμβρόσιος (δήμαρχος Αθηναίων), Πουρής Μιλτιάδης (βιομήχανος), Ράδος Νικόλαος (λόγιος, ιστοριοδίφης), Ράμμος Αντώνιος (πρόεδρος Ιατρικού Συλλόγου), Ρώμας Διονύσιος (γερουσιαστής της Ιονίου Βουλής, Μέλος Φιλικής Εταιρείας), Σάρρος Δημήτριος (μακεδονομάχος), Σημιτόπουλος Ηλίας (αρχιτέκτων), Σημιτόπουλος K. (γιατρός), Σκουφάς Νικόλαος (ιδρυτικό Μέλος Φιλικής Εταιρείας), Σολομωνίδης Σπυρίδων (δημοσιογράφος, νομάρχης), Σολομωνίδης Σωκράτης (δημοσιογράφος), Σώζος Χριστόδουλος (δήμαρχος Λεμεσού, βουλευτής), Τερτσέτης Γεώργιος (λόγιος, δικαστικός), Τζαζόπουλος Αλέξανδρος (νομικός), Τριανταφυλλίδης Αντώνιος (βουλευτής Λευκωσίας), Τσακάλωφ Αθανάσιος (ιδρυτικό Μέλος της Φιλικής Εταιρείας), Τσόχας Γεώργιος (δήμαρχος Αθηναίων), Φιλήμων Τιμολέων (βουλευτής, δήμαρχος Αθηναίων), Φλογαΐτης Θεόδωρος (λόγιος, δικαστικός), Φλώκος Χαράλαμπος (γενικός στρατιωτικός αρχίατρος), Χαλκοκονδύλης Λ. Ιωάννης (κοινωνιολόγος, δημοσιογράφος), Χοϊδάς Ρόκκος (βουλευτής), Χρηστοβασίλης Χρ. (ποιητής), Χρυσάφης Ιωάννης (καθηγητής Γυμναστικής).

Το γεγονός ότι πρόκειται για τη συμμετοχή τους σε μασονικού περιεχομένου τελετές, το αντιλαμβάνεται κανείς αν παρατηρήσει την χειραψία που κάνουν.

Πρόκειται για τη χειραψία των μασόνων, κατά την οποία είναι σε συγκεκριμένη θέση ο αντίχειρας…