Macklemore & Ryan Lewis - Can't Hold Us (Live on KEXP) (+playlist)

Ανακαλύψτε το υπέροχο ισλανδικό συγκρότημα Of Monsters and Men

TALLEST MAN ON EARTH // the dreamer

For some reason it feels like its not a snapshot but a really really really slow motion video
<iframe width="640" height="360" src="//www.youtube.com/embed/nnxPKY7NSoM?feature=player_detailpage" frameborder="0" allowfullscreen></iframe>

Ο Χιώτης είναι ο καλύτερος κιθαρίστας στον κόσμο

Κανένας δεν έπαιζε καλύτερα μπουζούκι από αυτόν, ακόμη και σήμερα τα τραγούδια και οι ερμηνείες του Τζίμι Χέντριξ αγαπιούνται και ακούγονται φανατικά. Ομως, Χιώτη λάτρευε να ακούει και ο μύθος της ροκ Τζίμι Χέντριξ που παραδεχόταν πως ο Ελληνας μουσικός είναι καλύτερος από αυτόν.

Επαιξε μπουζούκι ακόμη και στον Λευκό Οίκο στα γενέθλια του Λίντον Τζόνσον. Ομως η καθιέρωσή του στη διεθνή κοινή γνώμη ήρθε μέσω του Τζίμι Χέντριξ. Οταν ο Χιώτης έκανε περιοδεία στην Αμερική ο Χέντριξ άκουσε το «Την έδιωξα κι όμως την αγαπώ» και εντυπωσιάστηκε. Οι δυο τους, έπαιζα σε διπλανά μαγαζιά στο Σικάγο το 1965 και ο Χέντριξ επεδίωξε να τον ακούσει, λέγοντας μετά το θρυλικό «Ο Χιώτης παίζει κιθάρα καλύτερα από εμένα».

Επισκέφθηκε τη μουσική σκηνή που εμφανιζόταν ο Χιώτης πολλές φορές και δήλωνε εντυπωσιασμένος από την ταχύτητα με την οποία έπαιζε χωρίς να χάνει ούτε μια νότα. Ειδικό αφιέρωμα είχε κάνει σε αυτή τη σχέση ο Χρήστος Βασιλόπουλος.

Αυτό είναι το τραγούδι που χορεύει όλη η Μύκονος!

Η επιτυχία του Διονύση Σχοινά «Μύκονος» έχει κάνει το νησί να χορεύει!

Το τραγούδι έγραψε ο Κώστας Μηλιωτάκης, ο Δημήτρης Τσάφας (στίχοι), ενώ ο Κώστας Λαϊνάς έκανε την ενορχήστρωση.

Ο τραγουδιστής περπατά στα σοκάκια του νησιού και ατενίζει τη θάλασσα, δίνοντάς μας λίγο... κυκλαδίτικο αέρα!

Τέλος καλό, όλα καλά: Οι Rolling Stones κατέκτησαν και το Glastonbury

Μετά από 43 χρόνια πορείας, το Glastonbury Festival φιλοξένησε για πρώτη φορά τους Rolling Stones. Οι δεκάδες χιλιάδες fans της μπάντας ήταν πανέτοιμοι γι' αυτό το ιστορικό ραντεβού.

Είκοσι τραγούδια, δύο ώρες πάνω στη σκηνή και άνοιγμα με το 'Jumpin' Jack Flash'. Οι Rolling Stones ευχαρίστησαν τους διοργανωτές του Glastonbury που τελικά τους κάλεσαν να παίξουν και μετά εγένετο (καλός) πανικός.

Σε εξαιρετική κατάσταση, o Mick Jagger δεν σταμάτησε να κουνάει χέρια, πόδια ενώ τραγουδούσε, τη στιγμή που και οι τέσσερις Stones έδειχναν να το απολαμβάνουν σαν μπάντα που δεν έχει δώσει πάνω από 50 συναυλίες μέχρι τώρα.

 

Όπως δήλωσε ο διοργανωτής του φεστιβάλ, Eavis, αυτή ήταν ίσως η πιο σπουδαία στιγμή στην ιστορία του Glastonbury, ενώ ενημέρωσε τα media ότι μεταξύ των 170.000 θεατών του πέτυχε και τον πρίγκιπα Harry, τον οποίο συμβούλεψε να μην φύγει πριν βγουν οι Stones στη σκηνή.

 

Από τη σκηνή (προφανώς και) πετάγονταν φωτιές, ο Keith Richards ήταν επίσης σε μεγάλα κέφια (άρα φωτιές έβγαιναν και από τις κιθάρες) και οι ψύχραιμες ματιές στη Βρετανία αναρωτιούνται ακόμα περισσότερο γιατί πήρε τόσο καιρό μέχρι να δουν τους Stones στο Glastonbury.

Είναι να μην απορεί κανείς;

Φωτογραφίες: Getty Images

cosmo.gr

Νέο άκρως καλοκαιρινό video clip για Tus, Δείξιμο και Σπανού..!!!!!!

Hipnosedon: Νέο video clip, για Tus, Δείξιμο και Σπανού!

Με τον Tus να κάνει την επέλασή του πάνω σε θαλάσσιο scooter, αρχίζει το καινούργιο καλοκαιρινό video clip, για το τραγούδι "Hipnosedon"!

-Τη μουσική έχει γράψει ο Jason Jazzmind και τους στίχους οι Tus και Γιάννης Μαραγκός.

Κάντε κλικ και απολαύστε ένα πραγματικά τρελό video clip!  

http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=SPjREyGZTgg#at=16

Πηγή: MUSIC.NET.CY

Ο Γιώργος


Ο Γιώργος Ρωμαίος είναι η καινούργια προσφορά της Κρήτης στην Ελληνική δισκογραφία. 

Απόφοιτος και κάτοχος bachelor’s και master’s degree του Πανεπιστήμιου Kρήτης στα οικονομικά και με μεταπτυχιακές σπουδές στην επιχειρηματική και επιχειρησιακή στρατηγική, θα μπορούσε λόγω εμφάνισης να οργώνει τις διεθνείς πασαρέλες της μόδας, αλλά επέλεξε την μουσική και τα οικονομικά.

Μετά από 6 χρόνια στο πανεπιστήμιο και 15 συνολικά χρόνια σπουδών σε πιάνο και θεωρίας μουσικής, ο Γιώργος Ρωμαίος είναι έτοιμος να μαγέψει, με την ζεστή αντρική χροιά της φωνής του και την άψογη τεχνική ενός φτασμένου ερμηνευτή! 

Καλή Ακρόαση!!!!!!!!

Γιώργος Ρωμαίος: Με τελείωσες (Pantazo Remix)

6 απλοί τρόποι για να περνάς καλά!!!!!

Ποια ήταν η τελευταία φορά που γέλασες αυθόρμητα; Πόσο συχνά επιτρέπεις στον εαυτό σου να χαλαρώνει και να τεμπελιάζει; Αν δεν μπορείς να θυμηθείς πότε ήσουν πραγματικά χαρούμενη, μάλλον έχεις συνδέσει την ευτυχία με λάθος πράγματα. Βρες τους τρόπους να ανακτήσεις τη χαμένη σου χαρά.

Έχεις παρατηρήσει πόσο θετικά σχολιάζουμε όλοι τους χαμογελαστούς και θετικούς ανθρώπους; Ένας συνάδελφος, μια πωλήτρια σε κατάστημα, ένας φίλος, ένας άγνωστος στη στάση του μετρό μας φτιάχνει τη διάθεση. Το χαμόγελο και η χαρούμενη όψη αφήνουν πάντα τις καλύτερες εντυπώσεις. Μήπως όμως τα χαρούμενα πρόσωπα τείνουν να γίνουν είδος προς εξαφάνιση; Κάθε μέρα που περνάει ξεχνάμε την έννοια του «διασκεδάζω» και του «περνάω καλά». Έχουμε καταπιέσει τον εαυτό μας σε τέτοιο βαθμό, που, ακόμη κι όταν βρίσκουμε το χρόνο να χαλαρώσουμε, αισθανόμαστε τύψεις και ενοχές.

Η γνώμη των ειδικών 

Οι ψυχολόγοι υποστηρίζουν ότι συνήθως οι πιο ευτυχείς και ικανοποιημένοι με τη ζωή τους είναι εκείνοι που έχουν την ικανότητα να βλέπουν ακόμη και τα πιο μικρά και καθημερινά πράγματα με ενθουσιασμό. Το γεγονός ότι χάνουμε την ικανότητα να δίνουμε προσοχή και να χαιρόμαστε με τα απλά πράγματα οφείλεται σε σημαντικό βαθμό στο άγχος και στις πιέσεις της ενήλικης ζωής. Όταν γυρνάμε σπίτι κουρασμένες και εκνευρισμένες μετά από 10 ώρες δουλειά, δεν έχουμε διάθεση να απολαύσουμε το ηλιοβασίλεμα μέσα από τον καθρέπτη του αυτοκινήτου. Αν όμως αφεθούμε και το δοκιμάσουμε, είναι σίγουρο πως το θέαμα θα μας αποζημιώσει. Οι ψυχολόγοι, μάλιστα, λένε πως έχουμε την τάση να ξαναβρίσκουμε την ικανότητα αυτή όταν είμαστε ερωτευμένες ή όταν βιώνουμε μια εντελώς νέα εμπειρία.

6 τρόποι για να περάσεις καλά

 - Πήγαινε για χορό. Θα εκτονωθείς με ευχάριστο τρόπο από την πίεση της εβδομάδας. Δεν είναι ανάγκη να είσαι ο Φρεντ Αστέρ για να διασκεδάσεις χορεύοντας με τους φίλους σου.

 - Μάθε ένα μουσικό όργανο.Κιθάρα, πιάνο, ντραμς, σαντούρι ή ότι άλλο επιθυμούσες από μικρή να μάθεις και δεν το έκανες ποτέ. Θα περάσεις όμορφα κατά τη διαδικασία, ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα....

 - Μάζεψε φίλους στο σπίτι. Μπορείς να καθιερώσεις ένα βράδυ την εβδομάδα ως night with friends, να βλέπετε όλοι μαζί ταινίες ή να παίζετε παιχνίδια. Ποιος είπε πως μόνο τα παιδιά έχουν δικαίωμα στο παιχνίδι;

 - Φτιάξε έναν κήπο. Είτε διαθέτεις κήπο είτε ένα μικρό μπαλκόνι, μπορείς να το μετατρέψεις σε μια μικρή όαση. Θα μπορείς να χαλαρώνεις κάθε απόγευμα στον προσωπικό σου παράδεισο. 

 - Βγες μια βόλτα. Μια απλή βόλτα με το αυτοκίνητο, με το ποδήλατο ή με τα πόδια μπορεί να σου φτιάξει τη διάθεση και να ανανεώσει τις εικόνες σου.

  - Κάνε γυμναστική. Η γυμναστική κάνει καλό όχι μόνο στο σώμα, αλλά και στην ψυχική υγεία. Χαρίζει ευεξία και όμορφη σιλουέτα -γεγονός που σου ανεβάζει ακόμη περισσότερο την ψυχολογία, ενώ σε ηρεμεί από το άγχος της ημέρας.

Πηγή: www.tsixlofoyska.gr

Ballad of Solar

Η ιστορία του Ballad of Solar εξελίσσεται σε μία φανταστική χώρα που κυριαρχείται από το κακό.

Καλείστε λοιπόν να πάρετε τη θέση του υπερήρωα Solar για να σώσετε τη χώρα, να σταματήσετε τις σκοτεινές δυνάμεις του μάγου Grogan και να απελευθερώσετε τη Lumina. Με τη βοήθεια των φίλων σας, έχετε τη δυνατότητα να ανοικοδομήσετε κατεστραμμένες πόλεις και να ολοκληρώσετε συναρπαστικές αποστολές.

Αφού δείτε το παιχνίδι στο παρακάτω video, κάντε click εδώ για να κατεβάσετε το παιχνίδι εντελώς δωρεάν (το παιχνίδι κατεβαίνει αμέσως με το που πατάτε τον σύνδεσμο):

Το τέλος μιας εποχής: Ο Τόνι Σοπράνο βλέπει μαύρο

Ο ξαφνικός, πρόωρος χαμός του Τζέιμς Γκαντολφίνι, ο διαρκής θάνατος του Τόνι Σοπράνο και ένας επίλογος για τη Χρυσή Εποχή της τηλεόρασης (Pics)

Κείμενο: Θοδωρής Δημητρόπουλος

Στην μεγάλη αποτίμηση της ιστορίας της σύγχρονης τηλεόρασης που κάποτε θα γίνει ολοκληρωτικά, όταν το μέσο θα έχει πεθάνει κι εκείνο, πιθανώς πριν καν πεθάνουμε κι εμείς οι ίδιοι, και θα έχει μετουσιωθεί σε κάτι άλλο, διαφορετικό, καινούριο, οι «Sopranos» θα κρατούν μια περήφανη θέση ως η σειρά που τα άλλαξε όλα.

Και ο Τζέιμς Γκαντολφίνι θα βρίσκεται στην αντίστοιχη λίστα των μεγάλων, καθοριστικών ερμηνειών, που βοήθησαν ένα καλλιτεχνικά καταγέλαστο μέσο να αναγνωστεί στα σοβαρά ως αληθινή τέχνη.

Αυτά τα πράγματα είναι δεδομένα, δεν λέμε κάτι αμφισβητήσιμο ή πρωτότυπο αυτή τη στιγμή.

Γι’αυτό έχει αξία να δούμε τη μεγάλη απώλεια ενός μεγάλου ηθοποιού μέσα από το πρίσμα του σημαντικότερού του ρόλου. Διότι έτσι κι αλλιώς, ο Τόνι Σοπράνο πάντα ζούσε μέσα σε ένα νέφος θανάτου.

(Στο κείμενο περιλαμβάνονται spoilers για την εξέλιξη και το φινάλε των «Sopranos».)

Ι. Γέννηση της Χρυσής Εποχής

 

Ο ξαφνικός θάνατος του Τζέιμς Γκαντολφίνι μας ταρακούνησε για έναν άλλο λόγο, που ξεπερνά την αγάπη για το μεγαλείο του έργου του, ξεπερνά ακόμη και το νεαρό της ηλικίας του, το γεγονός πως ακόμα και πριν λίγες μέρες γύριζε μια νέα μίνι σειρά, ενώ υπάρχουν ταινίες του που ακόμα δεν έχουν βγει στις αίθουσες. Έχει να κάνει με το ότι ο Γκαντολφίνι δεν ήταν ένας ακόμη αγαπημένος, νέος, ενεργός ηθοποιός που κάποτε έπαιξε έναν εμβληματικό ρόλο.

Ήταν Ο Ηθοποιός που κάποτε έπαιξε Τον Εμβληματικό ρόλο.

 

Αυτά που λέγαμε στην πρώτη παράγραφο, βλέπεις, δεν συνέβησαν εκτός context. Οι «Sopranos» είναι μια πολύ καλή έως τέλεια σειρά, αναλόγως με ποιον μιλάς. Αυτό που δεν μπαίνει όμως σε προσωπική εκτίμηση, είναι η σημασία της, η θέση της στην ιστορίας της τηλεόρασης. Υπάρχει τηλεόραση πριν και μετά τους «Sopranos» και κατ’επέκταση υπάρχει τέχνη πριν και μετά τους «Sopranos». Η σειρά του Ντέιβιντ Τσέις ηγήθηκε ενός κινήματος αλλαγής που συμπεριέλαβε όλα τα γνωστά αριστουργήματα του ΗΒΟ (τα «Wire», τα «Deadwood» κι αργότερα τα «Mad Men» και τα «Breaking Bad») και έδειξε το δρόμο για μια απρόσμενη συνένωση αυτού του κατεξοχήν λαϊκού μέσου με ένα ποιητικού περιτυλίγματος, σημειολογικά πλούσιου κειμένου.

Και ο Γκαντολφίνι, ο Τόνι Σοπράνο, ο μαφιόζος με την οικογένεια και τα ψυχολογικά προβλήματα, αυτός ο ανθρώπινος υπερ-villain, με αυτή τη μεγαλειώδη, την υπερπλήρη ερμηνεία που κατέγραφε μια πληθώρα συναισθημάτων και καταστάσεων της ανθρώπινης ύπαρξης, έγινε το poster boy της επανάστασης. Ο Γκαντολφίνι δεν ήταν απλά ένας φανταστικός ηθοποιός σε μια φανταστική σειρά. Είναι το πρόσωπο της επανάστασης μιας λαϊκής τέχνης, μια επανάσταση την οποία ακόμα βιώνουμε. Δεν πέθανε ένα κομμάτι ιστορίας, ένα μουσειακό έκθεμα- χάθηκε ο άνθρωπος που έγινε συνώνυμο όσων θαυμάζουμε ακόμα σήμερα.

«Το να βρούμε τον Τζιμ ήταν τα πάντα. Χωρίς εκείνον δε βγαίνουμε στον αέρα. Χωρίς εκείνον δεν υπάρχει σειρά», είχε πει ο Ντέιβιντ Τσέις για τη διαδικασία εύρεσης πρωταγωνιστή, όταν η σειρά ήταν ακόμα στα πρώτα στάδια παραγωγής. Και χωρίς αυτή τη σειρά δεν υπάρχει αυτή η συγκλονιστική τηλεόραση αντι-ηρώων με σάρκα και οστά που πλημμύρισε τις οθόνες μας στα ‘00s και μας έκανε να νοιαστούμε για το πώς φιλοσοφίες για την αλλαγή και τον θάνατο ή για το πώς ιδέες όπως η πίστη και η οικογένεια μεταφράζονταν σε καθηλωτικές πλοκές ιστοριών με εγκληματίες και πρωταγωνιστές που χορεύουν στα όρια του ηθικού γκρίζου

Όλα ξεκίνησαν όταν ο Τόνι Σοπράνο μπήκε το γραφείο της Δρ. Μέλφι, όταν ο Τζέιμς Γκαντολφίνι ρουθούνισε την πρώτη του βαθιά, απειλητική ανάσα, όταν επέστρεψε το διερευνητικό βλέμμα της Μέλφι με αυτή την -πώς αλλιώς να το περιγράψω;- υπαρξιακή βαρεμάρα που έκρυβε μες στην υγρή, εκφραστική ματιά του.

Το κείμενο, η αισθητική, η σκηνοθεσία, είναι ένα πράγμα. Στο κεφάλι του Τσέις υπήρχε μία εκδοχή της σειράς. Η τελική ήρθε όταν ο Τζέιμς Γκαντολφίνι πήρε την πρώτη του ανάσα φορώντας τα ρούχα του Τόνι Σοπράνο. Τότε τα πάντα άλλαξαν, επειδή τα πάντα έγιναν πραγματικότητα.

ΙΙ. Το κολαστήριο του Τόνι Σοπράνο

Σε αυτό το πρώτο επεισόδιο, τον πιλότο που ο Τσέις έχει γράψει και σκηνοθετήσει, ο Τόνι διηγείται στην Δρ. Μέλφι τη μέρα που κατέληξε στην κρίση πανικού που τον έστειλε εκεί. «Είναι καλό να είσαι μέσα σε κάτι από το ισόγειο», της λέει. «Ήρθα πολύ αργά γι’αυτό και το ξέρω.»

«Αλλά τελευταία, έχω την αίσθηση πως ήρθα στο τέλος. Το καλύτερο έχει τελειώσει.»

Καλωσήρθατε στο «Sopranos»! Όταν αυτή είναι μια διαπίστωση που γίνεται μέσα στα πρώτα λεπτά μιας σειράς, στο πλαίσιο ενός επεισοδίου πάνω από το οποίο κρέμεται σαν σύννεφο ο θάνατος (ο Τόνι χάνει τις αισθήσεις του, κάνει μαγνητική φοβούμενος πως πεθαίνει), καταλαβαίνεις γρήγορα πως δε θα πρόκειται για μια άσκηση εξέλιξης. Το «Sopranos» είναι ένας στοχασμός πάνω στην αδυναμία αλλαγής και στον κατ’επαναληψη, λεπτό μετά το λεπτό, θάνατό μας.

Ο ονειρικός χαρακτήρας τον οποίο λαμβάνει η σειρά επιβεβαιώνει αυτή τη θεματική. Τα πάντα μπορούν να ερμηνευτούν ως επισκέψεις στο κολαστήριο, ως δεύτερες ευκαιρίες, ως καταβάσεις στην κόλαση. Στην αρχή της 6ης σεζόν ο Τόνι έχει μια εμπειρία κοντά στον θάνατο, κάτι που εκκινεί ένα αποχαιρετιστήριο τουρ χαρακτήρων που φτάνει ως το τέλος της σειράς. Σε ένα από εκείνα τα τελευταία επεισόδια, το «Kennedy and Heidi», ο Τόνι κάνει διάλειμμα από τα πάντα, δραπετεύει στο Λας Βέγκας παρέα με τη Σάρα Σάχι και περιμένει μεθυσμένος στην έρημο μέχρι να ξημερώσει. Όταν βλέπει το φως του ήλιου, φωνάζει «I get it!»

Τι «κατάλαβε» ο Τόνι όταν είδε το φως το αληθινό; Στο συμβολικό επίπεδο που η σειρά είναι όλη μια διαρκής άσκηση ματαιότητας πάνω στην απουσία εξιλέωσης, αυτό ήταν το φως που σε καλεί για να φύγεις ααπό τον μάταιο τούτο κόσμο. Τρία επεισόδια μετά, στην πιο διάσημη μαύρη οθόνη στην ιστορία της τηλεόρασης, ο Τόνι Σοπράνο πέθανε. (Σε κυριολεκτικό ή σε συμβολικό επίπεδο δεν ξέρω, ο καθένας έχει την άποψή του.) Είναι πάντα ξαφνικό. Δεν το βλέπεις να έρχεται. Δεν ακούς ούτε βλέπεις τίποτα. Ξαφνικά απλά, πέφτει μαύρο.

Καθώς όλη η σειρά είναι χτισμένη πάνω στην προσμονή και την έλευση του θανάτου, αποκτά μια επιπλέον τραγική διάσταση να βλέπεις ξανά τα επεισόδια ζώντας σε έναν κόσμο όπου αυτός ο άντρας, ο Τόνι Σοπράνο αυτοπροσώπως, ο μέγας Τζέιμς Γκαντολφίνι είναι όντως νεκρός. Βλέπεις τις σκηνές που μοιράζεται με τη μητέρα του, την Λίβια της τρομερής Νάνσι Μαρτσάντ, και νιώθεις μια εκτός σώματος εμπειρία.

 

Εκεί αποκτούν άλλη βαρύτητα αυτές οι συνεχείς, διακριτικές ειρωνείες θανάτου που είναι διασκορπισμένες μες στο DNA της σειράς. Το «Sopranos» μιλάει σε πολύ μεγάλο βαθμό για τη ματαιότητα, και το να βλέπεις δύο φανταστικούς ηθοποιούς να επιδίδονται σε ερμηνείες ζωής, δίνοντάς όλο τους το είναι στην υπηρεσία αυτού του μηνύματος, είναι ανατριχιαστικό.

Όμως είναι και αναπόφευκτο.

Βλέπεις, δεν χρειαζόταν να έρθει ο Ντέιβιντ Τσέις για να μας πει πως κάποτε όλοι μας θα πεθάνουμε, αλλά το έκανε όπως και νά’χει. Κι ο Τζέιμς Γκαντολφίνι ήταν εκείνος που μετέδωσε το μήνυμα. Δε θα μπορούσε ποτέ να είναι άλλος στη θέση του. Κι αν είναι να έχεις έναν ρόλο ζωής που οι άνθρωποι θα κοιτάζουν και θα αναλύουν σε σχέση με τη ζωή σου και το θάνατό σου και την εποχή σου, μπορείς μόνο να ελπίζεις πως θα είναι ένας ρόλος σαν τον Τόνι Σοπράνο.

Όχι σαν. Δεν υπάρχει «σαν» τον Τόνι Σοπράνο. Υπάρχει ο μοναδικός Τόνι Σοπράνο.

ΙΙΙ. Ο θάνατος του Τζέιμς Γκαντολφίνι

 

Θυμάμαι την πρώτη φορά που είδα το πρόσωπο του Γκαντολφίνι. Ήταν στο εξώφυλλο της πρώτης σεζόν της σειράς, στα DVD που κοσμούσαν τις προθήκες ενός συνοικιακού βιντεάδικου. Πρέπει να ήταν στις πολύ αρχές των ‘00s, η ιδέα πως μπορούμε να νοικιάζουμε σειρές σε DVD είχε μόλις πρωτοεμφανιστεί. Δεν είχα ιδέα τότε τι ήταν οι «Sopranos», απλά με τράβηξε το ύφος και το physique του πρωταγωνιστή του. Δίπλα σε ένα σωρό φωτοσοπαρισμένες, φωτεινές τελειότητες, είχες εκεί μια ασπρόμαυρων αποχρώσεων εικόνα ενός αναπολογητικά χοντρού τύπου, με ένα πούρο στο στόμα. Τον κοίταγες και ήξερες πως ό,τι ήταν αυτό που πούλαγε, το εννοούσε.

Δεν είχα ιδέα τι ήταν οι «Sopranos». Αλλά εκείνο το απόγευμα έφυγα νοικιάζοντας το DVD με τα πρώτα 3 ή 4 επεισόδια. Πρέπει να ήταν κι η πρώτη φορά που νοίκιαζα σειρά. Μου φαινόταν κάπως περίεργο, αλλά απλά ήθελα να ξέρω περισσότερα για αυτό τον τύπο.

«Αυτή η σειρά δεν ήταν τέσσερις όμορφες γυναίκες στο Μανχάταν», είχε πει ο Γκαντολφίνι μιλώντας για το ρίσκο του ΗΒΟ να δώσει τον πρωταγωνιστικό ρόλο μιας τέτοιας σημαντικής παραγωγής σε έναν γεμάτο, όχι ιδιαίτερα όμορφο τυπάκο στα πρώτα στάδια γενναίας καράφλας. «Ήταν ένα μάτσο χοτροί τύποι από το Τζέρσεϊ. Ήταν ένα τρομερό άλμα πίστης», συμπλήρωνε.

Ο Τόνι Σοπράνο δεν ήταν ο πρώτος αντισυμβατικός, αντι-Χολιγουντιανός αντι-ήρωας. Αν μη τι άλλο είχε υπάρξει κι ένας Άντι Σίποβιτς στο τεράστιο «NYPD Blue» του Ντέιβιντ Μιλτς, στις αρχές εκείνης της ίδιας δεκαετίας. Όμως όπως εξηγήσαμε και στο πρώτο κομμάτι αυτού του κειμένου, τα πάντα στην καταγραφή της ιστορίας είναι θέμα context. Ο Σίποβιτς ήταν προφήτης, όμως ο Σοπράνο ήταν ο Εκλεκτός.

 

«Είχε... κάτι», θυμάται η παραγωγός της σειράς, Αϊλίν Λάντρες, μιλώντας για τις πρώτες οντισιόν που έγιναν για τον ρόλο του Τόνι. «Έφερνε μια βαρύτητα στις σκηνές του. Ήταν ξεκάθαρο πως ήταν ο ανθρωπός μας.» Τι ήταν αυτό το αόριστο κάτι; Είναι ο παράγοντας Χ που ειδικά όταν στελεχώνεις μια σειρά, είναι αληθινά απαραίτητος. Οι σειρές, πολύ περισσότερο από τις ταινίες, έχουν ανάγκη έναν πρωταγωνιστή με χάρισμα, που να μπορέσει να μπει στο πετσί του ρόλου, να τον κάνει διαφορετικό και να τον εξελίξει. Στο σινεμά ένας μεγάλος σκηνοθέτης μπορεί να είναι ό,τι χρειάζεσαι, δες μόνο τι έχει κάνει ένας δημιουργός σαν τον Μάικλ Μαν ό,τι πρωταγωνιστή κι αν είχε ποτέ του.

Στην τηλεόραση χρειάζεσαι έναν πρωταγωνιστή που να γράφει κι εκείνος τον ρόλο με τον δικό του τρόπο, δίπλα στο δικό σου κείμενο. Τον χρειάζεται ακόμα κι ένας μεγάλος σαν τον Ντέιβιντ Τσέις. Ο δημιουργός της σειράς θυμάται ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα του τι έφερε ο Γκαντολφίνι στον ρόλο του Τόνι, μέσα από μια σκηνή προς το τέλος του πιλότου.

Στο οικογενειακό μπάρμπεκιου, ο Τόνι υποτίθεται πως τραβάει ένα χαστούκι στον ανιψιό του, Κρίστοφερ, λόγω της υπόνοιας και μόνο πως θα πουλήσει την ιστορία του στο Χόλιγουντ. Στο σενάριο τον χτύπαγε μία και του έλεγε «είσαι τρελός;». Στην πραγματικότητα, θυμάται ο Τσέις, ο Γκαντολφίνι έγινε ταύρος σε υαλοπωλείο. Έπιασε τον Κρίστοφερ, τον σήκωσε, τον πέταξε στο έδαφος. Μαινόμενος. «Ουάο. Αυτό. Ακριβώς αυτό», σκέφτηκε εκείνη τη στιγμή.

Ο Γκαντολφίνι έκανε τον Τόνι Σοπράνο αυτό που ήταν ο Τόνι Σοπράνο. Η απειλητική φυσική παρουσία, αυτός ο σάκος με εκρηκτικά που ένιωθες πως μπορεί ανά πάσα στιγμή να εκραγεί. Το απειλητικό χαμόγελο που φοβόσουν ότι μπορεί να σε δηλητηριάσει. Ο αποστασιοποιημένος συναισθηματισμός. Η αίσθηση πως μπορεί να νιώθει τα πάντα την ίδια στιγμή, και ο φόβος του αγνώστου μπροστά στην κάθε του σιωπή.

Είναι αληθινά μια από τις πληρέστερες και επιβλητικότερες ερμηνείες στην ιστορία της τηλεόρασης. Όταν ο Μπράιαν Κράνστον (μεταξύ πολλών, πολλών άλλων) τουήταρε την επόμενη του θανάτου, πως χωρίς τον Γκαντολφίνι δεν θα υπήρχε Γουώλτερ Γουάιτ, δεν το έλεγε από καλοσύνη. Είναι σαφής και αδιαπραγμάτευτη αλήθεια.

 

Να ποιο είναι το θαυμαστό της όλης υπόθεσης: Ο Τζέιμς Γκαντολφίνι υπήρξε ένας από τους πιο επιδραστικούς ερμηνευτές στην ιστορία ενός μέσου ακριβώς στην αιχμή μιας νέας εποχής. Ήταν ο σωστός άνθρωπος στο σωστό ρόλο τη σωστή στιγμή.

Τα απότομα και μη φινάλε, μας ωθούν πάντα στην εκτίμηση κάθε φαινομένου μέσα πλέον στο ιστορικό του πλαίσιο. Οι θάνατοι συνήθως αφορούν δύο ειδών αφηγήσεις: Οι εγνωσμένης αξίας θρύλοι που, γερασμένοι πλέον, έχουν προ πολλού δει το έργο τους να γίνεται κομμάτι της ιστορίας. Και οι τραγικά νέοι, αυτά τα αιώνια υποθετικά «τι θα μπορούσαμε να είχαμε δει από αυτόν» ερωτήματα. Ο ξαφνικός θάνατος Τζέιμς Γκαντολφίνι, ενός ανθρώπου που, ετών 51, λίγες μέρες πριν τον προδώσει το σώμα του βρισκόταν σε γυρίσματα, δουλεύοντας υπό το ραντάρ μια αξιοπρόσεκτη μετά-«Sopranos» καριέρα, δεν ταιριάζει σε κανένα καλούπι. Η ιστορία του ακόμα γράφεται και η επίδρασή του ακόμα εκτιμάται.

Καθώς για τον μεγάλο Γκαντολφίνι πέφτει το ξαφνικό μαύρο, το μόνο σίγουρο για τον Τόνι Σοπράνο είναι ένα. Πως είτε νεκρός, είτε ζωντανός, είναι πλέον αθάνατος.

*Ο Τζέιμς Γκαντολφίνι πέθανε στη Ρώμη σε ηλικία 51 ετών από καρδιακή προσβολή.

(Πηγή: Flix.gr)

Paroles de Formidable de Stromae

[Refrain]
Formidable, formidable
Tu étais formidable, j'étais fort minable
Nous étions formidables
Formidable
Tu étais formidable, j'étais fort minable
Nous étions formidables

Eh bébé, oups : mademoiselle
Je veux pas vous draguer, promis, juré
Je suis célibataire, depuis hier, putain !
Je peux pas faire d'enfant, et bon c'est pas... eh revient !
5 minutes quoi je t'ai pas insulté, je suis poli, courtois
Et un peu fort bourré mais pour les mecs comme moi
Vous avez autre chose à faire, vous m'auriez vu hier
Où j'étais...

[Refrain]

Eh tu t'es regardé, tu te crois beau
Parce que tu t'es marié,
Mais c'est qu'un anneau mec, t'emballe pas,
Elle va te larguer comme elles le font chaque fois
Et puis l'autre fille tu lui en as parlé ?
Si tu veux je lui dis comme ça c'est réglé
Et au petit aussi, enfin si vous en avez
Attends 3 ans, 7 ans et là vous verrez
Si c'est...

[Refrain]

Eh petite ! oh pardon : petit !
Tu sais dans la vie y a ni méchant ni gentil
Si maman est chiante c'est qu'elle a peur d'être mamie
Si papa trompe maman c'est parce que maman vieillit
Pourquoi t'es tout rouge ? Bah reviens gamin
Et qu'est-ce que vous avez tous à me regarder comme un singe, vous
Ah oui vous êtes saint vous
Bande de macaques !
Donnez-moi un bébé singe, il sera...

[Refrain]

Το "O.C." είναι η απόλυτη καλοκαιρινή σειρά

Κάποιοι από εμάς δε μπορούν να αντισταθούν στην ιδέα του να ξαναδούν αυτή τη σειρά κάθε φορά που μπαίνει καλοκαίρι.

Τέσσερις έφηβοι, μερικοί από τους γονείς τους, φοβερή μουσική κι ένα πολύ ηλιόλουστο σκηνικό. Αυτά είναι τα συστατικά του "O.C.", μιας σειρά που έλαμψε πολύ, για λίγο, κράτησε 4 άνισες σεζόν, αλλά όταν ήταν καλό, ήταν πολύ καλό. Ένα από τα καλύτερα teen dramas που έχουν εμφανιστεί ποτέ, δεν υπήρξε ιστορία που να ντραπεί να κυνηγήσει, δεν υπήρχε επεισόδιο που να μην οδηγήσει τη δράση σε πάρτι με ξύλο και αλκοόλ, δεν υπήρξε στιγμή που ένιωσες τίποτα άλλο παρά αγνή καλοκαιρινή διάθεση.

Ίσως κάτι στο συνδυασμό μιας indie μπάντας στη σκηνή την ώρα που απέξω υπάρχει αμμουδιά.

Σε κάθε περίπτωση, μιας που σήμερα μπήκε το καλοκαίρι, ρίχνουμε μια μικρή ματιά στους λόγους που το καλοκαίρι μας θυμίζει -ακόμα και μετά από τόσα χρόνια- το "O.C.", και γιατί πάντα μπαίνουμε σε πειρασμό να ξαναδούμε τις περιπέτειες αυτής της παρέας φωτογενών Καλιφορνέζων που συνδύαζε πολύ δράμα, πολλή μουσική, πολλές geek αναφορές και πολύ, πολύ ήλιο.\

Καταρχάς διαδραματίζεται σε ένα σπίτι που μοιάζει έτσι

Σε μια περιοχή που είναι κάπως έτσι

Και οι promotional φωτογραφίες μοιάζουν έτσι

Αυτά γενικά το προκρίνουν ως Καλοκαιρινή Σειρά, αλλά έχει πολύ ακόμα. Ο Τζος Σβαρτς φρόντισε να κάνει σαφές από την πρώτη στιγμή της ύπαρξής του πως το "O.C." θα ήταν κάτι απόλυτα καλοκαιρινό, σε κάθε του πτυχή. Σχετικότατο είναι και το γεγονός πως ξεκινά με μια mini-season (μες στην πρώτη season) που προβλήθηκε και διαδραματίζεται εξ ολοκλήρου καλοκαίρι, με περιπέτειες που αφορούν καλοκαιρινά πάρτι στη θάλασσα και ταξίδια για σεξ και αλκοόλ στα φοιτητοθέρετρα της Τιχουάνα.

Η σειρά ξεκίνησε να προβάλλεται ως μια από τις αμέτρητες που τα κανάλια τις αδειάζουν στο καλοκαιρινό τους πρόγραμμα όταν δεν είναι σίγουρα τις ακριβώς να τις κάνουν, μόνο που σε αντίθεση με το 99%, ετούτη πήρε φωτιά, πρόλαβε να γίνει φαινόμενο, και φυσικά πήρε φουλ -υπερμεγέθη- σεζόν.

Σαν αυθεντικό καλοκαιρινό fling, το "O.C." γρήγορα προσγειώθηκε απότομα στις ρεαλιστικές απαιτήσεις ενός προγράμματος φουλ σεζόν, όπως δηλαδή συμβαίνει με όλους μετά από κάθε καλοκαίρι. Οι ιστορίες άρχισαν να γίνονται επαναλαμβανόμενες, οι συγγραφείς κουράστηκαν, το κοινό κουράστηκε, κι έτσι τελικά η σειρά κράτησε μόνο 4 σεζόν- όμως με μια πολύ καλή 4η να εξιλεώνει τους συγγραφείς για την τραγική 3η.

Όμως μέσα από αυτά τα 4 χρόνια από δολοπλοκίες γύρω από πισίνες, έρωτες στην ακρογυαλιά, χαρακτήρες που όλοι θυμόμαστε ως 'εκείνος που ήταν σέρφερ', cliffhangers που αφορούσαν χαρακτήρες να παίρνουν το ιστιοπλοϊκό και να το σκάνε στον ωκεανό, και ένα σκηνικό που μοιάζει γενικότερα να βγήκε από στερεότυπο καλοκαιριού για να εξηγήσουμε την εποχή σε έναν εξωγήινο, υπήρχαν κάποια πολύ βασικά στοιχεία που κάνουν το "O.C." όχι μόνο απολαυστική, αλλά και εντελώς καλοκαιρινή σειρά.

Οι κεντρικοί της ήρωες είναι τέσσερα πιτσιρίκια που σε γενικές γραμμές αράζουν κάπως έτσι στην καλοκαιρινότατη σπιταρόνα τους.

Εκεί ένας πρωινός καφές μπορεί να συμπεριλαμβάνει μπικινάτες στιγμές όπως αυτή

Κι ένα απογεματάκι είναι ένα χαλαρό ποτάκι στην άμμο

Η σειρά έχει νέες και ωραίες πρωταγωνίστριες και δε φοβάται να τις χρησιμοποιήσει

Εκ των οποίων η μία λέγεται όντως Summer και είναι ό,τι καλύτερο έχει συμβεί

Σα να επρόκειτο για μικρό καλοκαιρινό indie φεστιβάλ, οι μπάντες του ήταν ίσως το πιο σημαντικό πράγμα σε αυτό

Τα σκηνικά για τις βαρετές σχεσοκουβέντες είναι τέτοια

Ακόμα και τα πιο cheesy φλερτάκια μοιάζουν γλυκά σε ένα νυχτερινό καλοκαιρινό σκηνικό

Τα βραδινά πάρτι στην άμμο είναι γεμάτα απρόοπτα

Και αλκοόλ

Τα διπλά ραντεβού μοιάζουν με κάτι που ξεπήδησε από διαφημιστική τουρισμού

Στη χειρότερη περίπτωση είναι απλώς αυτό που ονειρεύεσαι για τις διακοπές σου

Η σειρά μας σύστησε την Olivia Wilde στον αξέχαστο ρόλο της σχεδόν-κοπέλας της Μαρίσα

 

Τι θα πει αυτό δεν έχει να κάνει με καλοκαίρι; Δροσιά.

Και εντάξει, αυτό δεν έχει να κάνει με καλοκαίρι (το επεισόδιο διαδραματίζεται φθινόπωρο έτσι κι αλλιώς) όμως καθώς γράφεται αυτό το κείμενο ούτως ή άλλως βρέχει, και επίσης δεν υπάρχει τίποτα πιο απολαυστικό από μια καλοκαιρινή μπόρα και τελοσπάντων πολύ το συζητήσαμε γιατί:

Στιγμές σαν αυτή είναι παντός καιρού

Welcome to the O.C., ξανά και ξανά.

oneman.gr

Δέκα παράξενες λέξεις που εκφράζουν τρυφερότητα!

Σε πολλές χώρες οι λέξεις «αγάπη», «άγγελε», «μωρό μου» και «γλυκέ/γλυκιά μου» χρησιμοποιούνται για να δηλώσουν την τρυφερότητα ενός ατόμου προς τον αγαπημένο/ την αγαπημένη του. Πώς θα νιώθατε όμως εάν ο αγαπημένος/η αγαπημένη σας σάς αποκαλούσε «λαχανάκι», «αυγό με μάτια» ή «ψύλλο»; Το BBC βρήκε τους δέκα πιο παράξενους όρους αγάπης σε ολόκληρο τον κόσμο.

Petit chou – λαχανάκι: Χρησιμοποιείται στη Γαλλία και είναι αντίστοιχο του «γλυκός/γλυκιά». Θυμίζει κάτι μικρό και στρογγυλό, γεγονός που τους Γάλλους μάλλον τους παραπέμπει σε κάτι… αγαπησιάρικο. Μπορεί να χρησιμοποιηθεί και διπλό: «chouchou».

Chuchuzinho – κολοκύθα: Στην Βραζιλία και την Πορτογαλία είναι μάλλον συνηθισμένο για κάποιον να αποκαλεί το αγαπημένο του πρόσωπο «κολοκυθάκι». Η κατάληξη «-άκι» αποτελεί ένδειξη τρυφερότητας.

Tamago kato no kao – αυγό με μάτια: Στην Ιαπωνία συχνά οι
γυναίκες αποκαλούνται «αυγό με μάτια» από τους αγαπημένους τους. Θεωρείται μεγάλο κοπλιμέντο, καθώς το πρόσωπο σε σχήμα αυγού θεωρείται ιδιαίτερα θελκτικό στην ιαπωνική κουλτούρα.

Terron de azucar – κύβος ζάχαρης: Όπως το «μέλι» στα αγγλικά, έτσι και άλλα γλυκά φαγώσιμα χρησιμοποιούνται για να εκφράσουν την τρυφερότητα προς το αγαπημένο πρόσωπο. Στην Ισπανία συχνά χρησιμοποιούν γι’ αυτό το σκοπό την έκφραση «κύβος ζάχαρης».

Buah hatiku – φρούτο της καρδιάς μου: Πρόκειται για όρο που χρησιμοποιείται στην Ινδονησία. Μπορεί να έχει ρομαντική σημασία, μπορεί, όμως, να χρησιμοποιηθεί για να εκφράσει την αγάπη προς τα παιδιά. Συχνά τον βρίσκει κανείς σε διαφημίσεις: «Το καλύτερο προϊόν για το φρούτο της καρδιάς σας».

Ma puce – ψύλλε μου: Μπορεί να φαίνεται παράδοξος όρος, όμως το «ma puce» εκφράζει σχέση οικειότητας. Θεωρείται ότι ίσως να προέρχεται από το γεγονός ότι η αφαίρεση ψύλλων ανάμεσα σε δύο πρόσωπα, οδηγούσε σε οικειότητα το ζευγάρι.

Ghazal – γαζέλα: Χρησιμοποιείται συχνά για να δηλώσει μία λυγερόκορμη γυναίκα. Στα αραβικά είναι μεγάλο κοπλιμέντο και συχνά οι άνδρες λένε στις γυναίκες: «Έχεις τα μάτια μιας γαζέλας».

Chang noi – ελεφαντάκι: Πρόκειται για αγαπημένα ζώα των Ταϊλανδών. Θεωρείται, μάλιστα, ότι φέρνουν τύχη. Δεν θα μπορούσαν να λείπουν, επομένως, και από τις δηλώσεις τρυφερότητας των κατοίκων της Ταϊλάνδης.

Chen yu luo yan – ψάρια που πέφτουν, χήνες που κατρακυλούν: Στην Κίνα υπάρχει μία ιστορία για μία πανέμορφη γυναίκα, τη Σι Σι. Λέγεται ότι αυτή ήταν τόσο όμορφη, ώστε όταν κοιτούσε τα ψάρια σε μια λίμνη, αυτά ξεχνούσαν να κολυμπήσουν και έπεφταν στον πάτο και ότι όταν οι χήνες πετούσαν πάνω από το κεφάλι της, όταν την έβλεπαν -θαμπωμένες από την ομορφιά της- ξεχνούσαν να πετάξουν και κατρακυλούσαν στο έδαφος. Ακόμα και σήμερα, όταν ένας άνδρας θέλει να πει σε μία Κινέζα ότι είναι πολύ όμορφη, της λέει: «Ψάρια που πέφτουν, χήνες που κατρακυλούν».

Golubchic/golubushka – περιστεράκι: Και στην Ελλάδα θα μπορούσε να ακούσει κάποιος να αποκαλείται ο αγαπημένος/η αγαπημένη «περιστεράκι». Στη Ρωσία αυτό είναι ιδιαίτερα δημοφιλής όρος. Ο Πούσκιν τον χρησιμοποιούσε, αναφερόμενος στην γκουβερνάντα του. Αλλά ιστορικά ο όρος προέρχεται από την Παλαιά Διαθήκη.

πηγή: in.gr

Top 10 Easy Piano Pieces That Sound Great

Hopefully no one is coming to this looking for something they can sit down and play brilliantly in one sitting. There is no such thing as a great-sounding piano piece that can be learnt in seconds, but these are some of the simpler ones, that, if mastered, could convince everyone you’re a true pianist. Bear in mind though, the key to this, like anything, is practice. If you want something to sound good, you have to be prepared to work on it, but these are the top ten pieces, in my opinion, that sound amazing, and can be performed with not too much difficulty on your behalf. If you disagree with any of these, by all means, give your opinion in the comments.

10

Etude Op. 10 – 12

“Revolutionary Etude” – Chopin

This is far and away the most difficult piece on this list, and I’m sure there’ll be lots of criticism about the level of this piece, but when you really break it down, it’s based on quite simple arpeggios and very repetitive hand movements. The right hand theme is also relatively simple, presenting only a small challenge to someone with a particularly small hand. Chopin’s music wasn’t about creating technical difficulties for the pianist (that’s more Liszt’s field of work, some reasoned that Liszt was the world’s first three-handed pianist), but about creating flourishes and runs that are based upon the basics of piano playing. The hardest part of this piece by far is the speed factor, but even played slowly, this is sure to blow everyone away, if you have the discipline to learn it as a slow piece, and avoid the temptation of running away with it.

9

Bagatelle in A Minor, Op. 59 – “Fur Elise”

Beethoven

While not one of my favorite pieces, this constantly crops up time and time again amongst lists of the all-time classics of piano. One thing everyone seems to always overlook though, it’s dead easy! If played at a moderate speed, there are no excessively challenging passages in the entire piece. There are some slightly tricky runs in the last half, but nothing that can’t be done without a little bit of practice. This is a must-have on any dinner party list, and given how well-known it is, people will immediately recognize this piece.

8

Concord Sonata – “The Alcotts”

Charles Ives

This is one I taught myself to play – and I am not a great pianist. Some of the stretches are wide – so wide hands are helpful, but it is actually a very simple piece. It manages to sound more complex than it is through unusual harmonies but it is well worth the go. You might notice that the theme Ives uses here is the same as Beethoven’s 5th symphony – Ives is well known for his use of pastiche in his writing. The end is particularly cool.

7

In a Landscape

John Cage

If you are familiar at all with John Cage, you will be very surprised by this piece. Cage is well known for his 4’33 in which the musician does not make a sound (the music is the ambient noise). He is also known for extremely jarring and dissonant music. This item, however, is quite the opposite – it is a beautiful slow melodic piece that you can’t help but love. It also uses the sustain pedal throughout (without lifting your foot) so you can concentrate on the fingerwork not the footwork.

6

Gymnopédie No.1

Erik Satie

This piece has been used countless times in advertising and it is no wonder – it is a beautiful piece of music by one of France’s most talented composers. This set of three pieces (number 1 is the one we have here) are considered to be precursors to the modern ambient music movement. Satie himself referred to much of his music as “furniture music” – implying that it should be background music.

Clair de Lune

Debussy

A relatively slow piece, and yet another very popular piece, this song will forever remain remarkable to your audience if you can pull it off. Debussy’s slightly irregular harmonies combine in this piece to a gentle consonance, that creates a gentle, flowing image. The only tricky thing in this is to avoid heaviness, and maintain fluidity throughout. This will without a doubt be one of your most impressive pieces if executed correctly.

4

The Heart Asks For Pleasure First

Michael Nyman

One of the masterworks from the film “The Piano” Michael Nyman’s piece draws together arpeggios and a simple melody to create a haunting, echoing theme that lasts for long after the piece is finished. While not a mainstream piece, this small gem is an astounding portrayal of emotion through music. The simple melody, interspersed with the accompaniment, is simply beautiful. I’ve chosen a rather different video than usual, because this shows the emotional side of the piece much more succinctly than a performance video.

3

Ah! Vous Dirai-Je, Maman

“Variations on Twinkle, Twinkle, Little Star” – Mozart

Everyone will know the opening of this piece, it’s one of the most famous pieces of all time (it’s the alphabet song for god sake’s!) but few people know the entire thing. Mozart adapted the theme of a well known French folk song into 12 different variations, each of which focus on a different aspect of the piano. When played in it’s entirety, it is a stunning piece. It’s especially good for confusing people who don’t know what you’re playing, because when you start off, they expect something a whole lot different to where you end up. I promise you, this piece is not too difficult, but it will sound amazing if treated right. And for added benefit, here’s a video of a 7 year old playing it.

2

Comptine D’un Autre été, L’Après-midi

Yann Tiersen

One of the most beautiful pieces of film music in years, from the French film Amelie, Yann Tiersen weaves simple melodies and accompaniments to create a gradually building, yet wholly simplistic melody. This piece is technically very simple, but it takes a certain emotional maturity to play it as more than just notes. This may well prove to be one of the more challenging on the list, simply because there is a tendency to play it too fast, or too heavily, which will utterly destroy the piece. If perfected, this will be one of the most emotional pieces in your repertoire, I know many people who have actually been driven to tears by this piece. This animation is a perfect summary of the piece.

1

Piano Sonata No. 14 in C-Sharp Minor

“Moonlight Sonata” – Beethoven

There is no doubt (in my mind at least) that this belongs on the top spot. This is a remarkably simple piece that is potentially among the most recognized pieces of all time, and remains one of the favorite piano pieces ever written. Nothing needs to be said, just listen. [JFrater: if you like this, expand your knowledge of the piece by listening to the awesome second movement here. And for completion, here is the virtuosic talent of Glenn Gould playing the incredible third movement.]

http://listverse.com